hayat pamuk ipliğinde
her an koptu kopacak bir kıyamet
her an solacak papatyalar
kış gelecek belki
bitmeyecek bir kış
buzulları taşıyacak gönlüme
o minik elleriyle
hayata tutunmaktı anne olmak
beni unutup
yalnız bir meleğe yaşamaktı
gözlerini silmek
mutluluğu için dualar etmek
aşk
sen ne güzel şeysin
acı ile tatlıyı harmanlayıp
bir bütün sevdirirsin
göz yaşlarıma tebessümler karıştırıp
Bendeki sen gidiyor sonunda benden
Yeni yeni dökülüyor sarı yapraklar
Az sonra çırılçıplak kalacak ağaçlar
Bir sonraki ilkbahar gelirmi bilmem ama
Şiddetli sancısını çekiyor
Dünyam bu son baharın
bir gemi gibiyim okyanus ortasında
her yanımdan sular doluyor içime
batıyormuyum ne diyeceğim var
desem de duyarlar mı sesimi ne çare
içimde canlar yanıyor
binbir umutlar soluyor
Çatlak fısıltılarını duyumsuyorum bir yerlerden
Sanki konuşuyor
Konuşuyor da
Bir şeyler kesiyor sesini
Her kalıba sığmayan armonisi
Bu kalıba da dar sanki
Keşke dursa dünya
Gece yarısını gösterirken saatler
Öylece uyusam
Hiç uyanmadan
Bir daha yaralanmasa kalbim
Böylesine ağrılı böylesine derinden
çok sevmişti...
gülüşünden etkilenmişti onun
duruşundan
çapkın bakışlarından...
bir kez olsun seviyorum dememişti oysa
Durup durup ayar vidalarını oynattığım
Zamanı vuran bir saat var sol yanımda
Senden öncesine ayarladığım
Ve senden sonrasını bekleyen bir alarm
Ne kadar uğraşsamda bir türlü çalıştıramam
Gözlerini gördüğü anda başlatır tiktaklarını
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!