Metin Tuncel Şiirleri - Şair Metin Tuncel

Sınırsız gün,
Sınırlı gün....
Ha bu dünyada,
Ha bu kantinde...
Çıkarıp pembe gözlüklerimizi
Doya doya bakmalı....

Önce halk mahkemesini kurdular.
Sonra idam sehpasını.
Astılar aşkımızı,
Temmuz sabahlarında.
Gömdüler toprağa,
Ellerinin sıcaklığını,

Hasretin dağlara vurdu.
Ha ağladı,
Ha ağlayacak,
Gökyüzü.....
Yine ben ağladım.
Sen dalgaların sesinde,

Sen......
İstediğini söyleyebilirsin.
Ben.....
Artık dönüşü olmayan
Pişmanlık diyorum.
Bir gökyüzü içimizde yaşattı

Mezarlıklar doldu,
İnsanlığı gömecek toprak
Yok artık
Korkunun gözbebekleri kadar
Çirkinleşti yaşam...
çirkinliğini makyajda kapatmıyor,

Aya tutuldum gecede
Uzaktaki yıldız
dalga,dalga köpüksün
Sesini kucakladım
En uzaktaki yıldızı öptüm
Sarhoşluğuma verdi deniz...

Bütün ağaçlar kahroluşlarını
.......................Yere verdi....
Yeryüzü birden gölgelendi....
Bir de sıcak
Ne sen sor....
Ne de ben bir şey diyeyim.

Bu gece
Betimlemesi olanaksız
Karmakarışık dünyamdan
Kalemden,
Kağıttan,
Kopup,

Mektuplar sekiz aslında çok yazıldı
Hep adressiz kaldı
Ateşlere atıdı..
Küllerimden oku beni
Şaraplarda tadın yoktu
Dağlarımda büyüdü gülşenliğin

Koskoca dağ..
Çalı,çalı ağaçlarıyla
Dudağının pembesi
Olmadı bir gelincik tarlası
Ne bitmeyen kış,
....................ne gelmeyen bahardı.