Metin Başol Şiirleri - Şair Metin Başol

ne sen körsün, ne de ben sağır
göremiyorum seni biraz bağır

ne sen sağırsın, ne de ben kör
dilsizim ben, 'ama' gel ve gör

............................... Yine Huysuz Virjinime....



Dudakların dile gelsin artık, çözülsün özün.
Hep böyle ışıldasın, gülsün iki gözün

yürümek seninle bir akşam üstü karanlığında
bitimsiz bir yolculuğun ilk adımlarını atmak
yanında gün yüzü görmemiş, mutluluğu tatmak
ve huzuru bulmak, sesinin büyülü buğusunda
”hadi gel” desen bana, durur muyum hiç
alsan beni yanına, götürsen uzaklara

saçlarını taramak isterdim..
tel tel saçlarını..
sonra...
elime bir pamuk alıp
yüzüne düşen
hüzün kırıntılarını

Gece ellerinde atıyordu şu kalbim
Ellerinde çoğaldım şairlerin mısralarına
Ellerinde sarmaş dolaş oldum türkülerin nağmelerine
Ve ellerinde ben
Bir „sen“den...
Binlerce „ben“ oldum

son pişmanlıklar, bitiş, acı, keder ve hüzün
bittiği noktadasın artık her türlü sözün
ne söylenebilir ki şimdi tam bu noktada
şairim yeter artık gülsün, o hüzünlü yüzün

Mışıl mışıl uyu sen yar.
Daha sabaha çok var.
Sensizliğin nöbetindeyim,
Güneş ufuktan doğana kadar.

15.11.2009/ Erzurum

En çok sevdiği oyunu oynarken,
elinden.
En çok sevdiği oyuncağı alınan,
ağlamaklı bir çocuk gibiyim,
Ağlayamayacak kadar gururlu
bir çocuk gibi,

................................................................Huysuz Virjin'ime,

hafif bir meltem esintisiyle,
sallanacakmış gibi duran,
boynunu öne eğmiş,
incecik bir dalda,

Her şey değişti şu yaşlı bedende
Bir yerim var ki,
İlk günkü gibi,
Kaldı öylece,
Hiç yaşlanmadı sanki