Neler oluyor diye sorma bana
Sende çok iyi biliyorsun aslında
Bir bebek gözlerini açıyor dünyaya
Ve okul hayatı başlıyor ne büyük umutlarla
Bir yuva kuruluyor sevgi ve aşkla
Yalanların dört biryana savrulduğu zamandayız
Kananların uykuda avunduğu aylardayız
Yolların taşlı topraklı çıkmaz sokaklarındayız
Sonumuz alamet mi kıyamet mi dediğimiz anlardayız
Akmı kara mı belli değil yazımız
Duyurmak için sesimizi yürüdükçe durdurulduk
Konuşmak istedik hep susturulduk
Ne gören oldu nede duyan bizleri
Şimdi sahip çıkıyor birileri
Boşuna yorulmayın ektiğinizi biçeceksiniz
Sessizliği dinliyorum
Sanki ruhuma ilaç gibi
Ilık bir rüzgaz esiyor
Şefkatle saçlarımı okşuyor
Sessizliği görüyorum
bu hüzün beni öldürüyor
için için içimi kemiriyor
gözlerim gözlerine gülsede
kalbim eriyip bitiyor
dayanamam senin hastalığına
Bana seni anlıyorum deme sakın
Aldığım her nefeste nasıl dayandığımı
Geceler tek başıma canımla savaştığımı
Sen nereden bileceksin nasıl yaşadığımı
Umut kalbinde bir güneş
Her gün yeniden doğuyor
Nefes aldığın sürece
Yüreğinde yanıp duruyor
yalvarırım unutma beni sakın
buralarda yalnız başıma kaldım
dört duvar arasında kendimle hesaplaştım
yokluğunla hem âğladım hem yandım
Ne kadar çok isterdim seni unutabilmeyi
Bir kalemde silmek isterdim seklini şemalini
Ve seninle yaşadığım her saniyemi
Keşke unutabilseydim ardımda kalan her şeyi
Aşkını unutmak isterdim
Günden güne siliniyor anılar
Nerde o ğüzel günler nerdesin yar
Kayboldu sesin gülüşün ve yaşananlar
Kalbim paramparca kan ağlar
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!