Memduh Atalay Şiirleri - Şair Memduh Atalay

Ölümün Yaşı Olur mu?

Ölümün yaşı olur mu şair ölüm hep karşımda
Titreyen parmaklarımda, çarpan kalbimde ölüm
Oyuncaklarım kırılınca yaşadım ilk ölümü ben
Son ölüm ruhumla eşya arasında

budur diye gösterilen ve bu kadar yakın
tam ortasında mahşerin yağız delikanlı
korkunun tuzağından atlamışım çok seferde
benim serüvenim bir sakaya benzer
suyuma layık gönüller nerde

Seyyah

Ödenmemiş hesaplardadır bütün korku
Beni bu korkularda duy
Ölmedim niçin ölmedim karanlık sularda boğulmadan
Karanlık sularda kaybolma cinnetini

Bağrımda açan acı göç ağıdı yalın sızı
Ellerim gökyüzüne asılıdır yüreğim titrek benim
Boynum eğik kalbim tenha değil elbet
Yaralıyım doğru yaralıyım kalbime eğildim
Eğildim kalbim bir süreyya yıldızı
Her göge doğamam ben her göze görünemem

Ben Yufka Yürekli Çoban

Ben yufka yürekli çoban, Osmanlı çıbanı
Senin atladığın sayfalarda bir soruyum
Ben bir suyun yanan ıssızlığında
Yetim topraklara akarım, şair gönüllere

Bilgeliğin İzinde
“Şahit olmaya geldik sahipliğe değil”
Bu söz bilgeliği bütün mevsimlerden
Savaşlardan şahit olarak döndü
Ay ikiye bölündüğünde gece yarısı
Ayın yarısı ellerine döküldü

İtiraf

Senden taşra düşmek çileye çekti beni
Ağyar gölgesinde bulunmaktan utandım

Dünya mülkünden geliyorum efendim

Duada yeşeren eller Dedem Galip
Yollar karmaşık yoldaşım Haşim
Hüzün mimarıyım belki aşk
Bir yanım Kerbela bir yanım Fuzuli
Bakmayın zamana ben eski yolculardan
Zamanı gelmeden dillenen âşık

Bizim Ölümlerimiz

Seni hep eşya peşinde gördüm
Kördü gözlerin kayıptı erdemin
Öyle bir sarhoştun ki ayılmadın
Limon da kabul etmedi baygınlığın

Ölüm Provası


Gece sağ yana döner bir yol açar
Gözler dünyaya kapalı
Tutar kalbinin en temiz yerinde