Memduh Atalay Şiirleri - Şair Memduh Atalay

Söylenmeyen
Gece yarısı ve tütünün bittiği vakitlerde
Mızrap vurdukça sazın teline
Şöyle kar yağarken kirli geceye
Yanan ocağım oluyorsun tüten bacam
Besmele ile bakmalı sana

Hayır güneşi değil kalbimi istedi o Hintli bilge
Biz olmasak güneş doğmayacaktı Hint'te bile

Hem Yesevi hem Yunus nefesi eşliğinde
Dağa yönelen de bizdik
Dağca yalnızlığı sırtında taşıyan da

Taş Yağarsa Nereye
Bir anne dört çocuk iki kişilik koltuk
Belli çocuk yapmaya karar vermeyen
Ve ne demekse az çocuk yapan çok konutlu
Hatta yazlıklı kışlıklı köpekli kedili aileleri görünce
Dedim ahir zamandayız kıyamete gidiyoruz

Memduh Atalay



Türk Olmak Budur İşte!
Yetimler kardeşi, emin yetimin kardeşi

SUR

Aşka hazırlanmış insanın çarkı
Dağdan yere düşenler bilesi değil
Yol, dost izleri taşımayacak mı?
Putlarla ölüme başlayan meyil

Suskun ikindini sevdim

Suskun ikindini yağmur yüklü gözlerini sevdim bir
Yenilgi sonraları kimsesiz kalışını sevdim bir
Yalnız kalmadan yâre varılmaz dediğin
Mülkünü viran eyleyip müflis kalışını sevdim bir

Saçlarımızı şişman kadınlar yıkarlardı
Azığımızda yağlı, ballı ekmek kocaman
Ne fitnes bilirlerdi ne bu denli fitne
İyi günlerdi, o günler oğlum Osman

İki dedikodu için toplanıp komşu evlerinde

Şişman Kadınlara Övgü
Saçlarımızı şişman kadınlar yıkarlardı
Azığımızda yağlı, ballı ekmek kocaman
Ne fitnes bilirlerdi ne bu denli fitne
İyi günlerdi, o günler oğlum Osman

Bir çocuğun düştüğü yerde
Bir kuşun uçtuğu yerde
Bir annenin göçtüğü yerde
Kelime kelime şiir doğuyor

Saçlarımı Hüznümle Kefenledim

Gözyaşıyla gusletmeyen zifir gözlerde,
Nuh tufanı koptu gece şahidim.
Dağa kaçan oğul peşinde dünya yüküyle
Bindiğim hangi gemi ki su almamış