Melis Morsallı Şiirleri - Şair Melis Mor ...

Siyah gözlerinde
İçimi ısıtan bir ışıltı saklı
Gülüşün saklamış çocukluğunu
Damarlarımı ısıtan bir ses var kulağımda
Biliyorum
İçinde sımsıcak çocuk

Mimozalar...

Dokunduğumda saçların gibi gelen mimozalar yok şimdi.Senin gibi olmayan.Hadi onlaırn mevsimi gelecek.Ya sen...

Nerdesin.Akşamları yürüyorum caddelerde.Bazen bindiğim otobüs canımından bakıyorum alnımı dayayıp dışarı.Bir sürü ev.Araba.Kimi evlerin ışıkları açık kimileri yanmıyor.Köprüden geçerken sayamadığım onbinlerce ışık.Sen hangi ışıktasın.Nerde bıraktım seni ya da sen nerde bıraktın beni.Ben kendimi bilmiyorum artık nerdeyim.Seni özlüyorum mimoza mevsimini özlediğim gibi

Radyoda senin şarkın
Yağmurlar düşmüş yere
Toprak sen kokulu
Çimler saçların gibi
Aşk kokulu
Uzaktan bir ses yüreğimde

Rüzgara sor beni
Duyduğun o sese
Durmadan, çekinmeden
Sor beni
Kış günlerini batırırken gönlünde
Rüzgara sor beni

Bu sahil kenarında yürürken derinlerde bir yerlerde yumuşacık bir müzik çalıyor yüreğimde.Heyecanlanıyorum.Daha hızlı yürümeye başlıyorum.Sanki daha hızlı yürüsem uzanıp tutuverecekmişim gibi elini.Sakinleşiyorum sonra bakıyorum ki gerçek bu bastığım yer.Bu sensiz gördüğüm denizin mavisi işte gri.Balıkçı tekneleri ufacık uzaklarda.Acı bir köpek havlaması içimi yakan.Güneş hep bu dağın ardında.Ne zaman doğduğunu bilmediğim ama hep batışı içimi sızlatan güneş.Derin bir nefes alıp yürüyüşe devam diyorum.Bu sevdamı parça parça bırakıp denize salıverip gökyüzüne devam yürümeye.Hepsini bırakmak geçi veriyor içimden.Seni gördüğüm o zamanları, her zaman yanımda olduğun günleri ve hatta olacağını vaat ettiğin günleri.Deniz kabul etmiyor hırçınlaşıyor görüyorum ama bunları benim yanımda taşıyacak gücüm yok artık.Sen bu şehri terk ettiğinden beri çok yalnızım.Bir zaman bana ‘’ bende sen den bir çocuk var artık içimde O’na iyi bak ‘’demiştin.Yalnızlığım simsiyah günleri bıraktı içimde.O çocuk yalnız büyümez ki; Sensiz geçen bunca zaman kimi büyüttü.Sen başka yerlerde gökyüzüne bakıp el sallarken bu sevdayı taşımayan kalbim beni daima hırçın küçük bir kız çocuğu yaptı.En çok bu sahilde neyi arıyorum.Yürüdüğüm yollar bitmez.O hırçın küçük kız çocuğuna bir akşam sahilde gökyüzüne beraber bakalım demiştin.Yüksek yerden aşağı doğru iter gibi yapıp geri kendine çekip sarıldığın o an.O zaman nerde kaldı.Bu sahili bunca zaman yürüyorum o bana sarıldığın yer nerde kaldı.Özlediğim hasret kaldığım bu zamanı dün salıverdim herkes için mavi bana gri olan denize.Deniz kendinin olmayanı kabul etmez vurur sahile derler.Bana geri gelmez bu günler biliyorum.Gelmesin de

Ben bir daha sahilde o yerlerde olmayacağım.
Haziran 2005

Sevgilerini saklı
Aşklarını,
Gün gözlerini.
Salıverdi bir gün
Kalbindeki bağrışan kuşları
Gökyüzüne,

Başımı kaldırıp bakamıyorum yüzüne

Gözyaşlarım akarken görme diye

Gözyaşlarım sensiz gececek pek çok günün yıldızı artık

Şimdilerde yüreğimde acı bir tortu var.Elimdeki kir değil ki bu sana olan özlemimi yıkayıp geçireyim.Beni saran bu ayaz yüreğimi üşütüyor bu kış günlerinde.Bazen rüyalarımda görüyorum seni.Uyandığımda düşlediğim tek şey sana olan özlemim oluyor.Sensiz olduğum günler o kadar çok ki artık seni özlemek bile düşlemek gibi bir duygu oldu dünyamda.Bulutlar kaybolup gidiyor gökyüzünden.Günümü savuruyorum o bulutların arasına.Alıp götürsün bir daha sensiz günlerim olmasın diye.Yeni sabahlar oluyor.Koşturmalar,korna sesleri,kalabalık otobüs durakları.Çiseleyen yağmur ve koşan insanlar.Soruyorum; yetişmek istediğimiz yerlerin neresi olduğunu biliyor muyuz acaba? Başımı arabanın camına dayayıp düşünüyorum.Gri bu İstanbul havasında.Bu amansız rüzgarın savurduğu sarı yapraklara bakarak.Köprüden geçerken havası gibi denizi de gri yapan İstanbul’un ortasında düşünüyorum.Ne zaman birine sarıldık.Özlediklerimizin acısını çıkarttığımız gibi birine sımsıkı ama gönülden.En son ne zaman hayatımızda çok önemli olan,yüreğimize yakın olduğunu hep anımsatan can dostumuz dediğimize ‘’seni ve sesini özledim’’ dedik.Zaman pervasızca akıp giderken geride bıraktığımız fotoğraflarımıza ne zaman baktık.Çekmecelerimize kaldırıp poşetleyip albümlerin arasına yerleştirdiğimiz resimleri ne zaman hatırladık.Hangi yağmurda yağmuru çok sevdiğini bildiğimiz arkadaşımız,annemiz,teyzemizin kızı hatta belki de eski aşkımızı hatırladık.Yağmur yağarken koşturmak,yetişmek yerine yağmuru gülümseme ile karşılayıp kaybolup giden neleri düşündük.Yağmuru fark ettik mi acaba?

KASIM 2005

Sen,
Şimdi olsan ne fayda
Yanımda gülmesen
Arayıp sormasan
Sarılmasan şimdi de
Bitmiş gitmiş gülmeler

Bütün türküleri ve şarkı sözlerini sen varken söylemişim
Anladım ki her yazıyı da seninle yazmışım
Ve her baharı seninle yaşamış gönlüm.
Şimdilerde iki satır not bile yazamıyorum.
Rüzgar durmuş,deniz bana dost olmuş bu gece
Hayallerimde sen,