Mehtap Keklik Şiirleri - Şair Mehtap Keklik

Bu aynadaki kim?
Aynalar mı beni tanımıyor,
Yoksa ben mi beni bilmiyorum?
Nedir bu yüzümdeki çizgiler?
Kar mı yağdı yoksa,
Bu aklar nedir saçlarımda?

Gönülsüz esen rüzgarın ıslığı
Şehrin sağır kulaklarında
Ve ben
Yağı bitmiş kandil kadar suskun.
YIıldızlarım çalınmış gökyüzümden.
Gözlerimin menzilinde karanlık

Gözlerinin memleketinde sular nasıl akar
Nasıl yeşerir ağaçlar
Hangi renktir bahar çiçekleri
Geceleri nasıldır gözlerinin memleketinin.
Yıldızlarına dokunabilir miyim dersin
Yaz akşamları mehtap nasıldır oralarda

Bir damla gözyaşıdır hüzünden miras kalan. Bazen de mutluluktur kirpiklerin ucundan düşen damlanın sebebi. Bazen özlem, bazen sitemle düşer yanaklarımıza. Sebebi ne olursa olsun duygunun öz suyudur gözyaşı.
Bebekte farklı, çocukta farklı, kadında ve erkekte daha farklıdır. Ama anaların gözünden bambaşka süzülür yanaklara. Sımsıcaktır ananın gözyaşları.Yüreğinin yangınlarında kaynamıştır. Yeraltı suları gibi temizdir, saftır. Ananın kırık kalbinin çatlaklarından süzülerek gelir göz pınarlarına. Yüreğinin çatlaklarından fışkırırken önce acıların süzgecinden geçer, sonra merhamet havuzunda dinlenir. Şefkat yatağından akıp gelirken cefa kayalıklarını aşındırır. Vefa çağlayanından dökülerek, sevgi vadisinde yoluna devam eder. Annenin gözleri umuttur. Umutla damlar, yılların çilesini çizgilerinde saklayan yanaklara.
Bu yüzden susar anne ağlayınca cümle alem. Ananın gözyaşını görünce utanır tüm gözyaşları ve çekilir kaynağına. Kıskanır çağlayanlar öyle coşkun çağlayamadıkları içinç Irmaklar imrenir bir damlası da benim bağrımdan akıp gitse diye. Hasretle bekleye dursun denizler, toprak kurur, kavrulur özleminden. Rüzgar daha bir narin eser ananın yanaklarında gözyaşını öperken. Dağlar dayanamaz ananın ağıdına da bir kara duman çöküverir doruklarına. Bulutlar nem kapmak için yarışır gökte birbiriyle.
Ah! Ana bu, verir mi evladı dururken başkasına? Düşürür, ya bağrına bastığı yavrunun saçlarına, yada cennette O'nu bekleyen kuzusunun toprağına.

Alıp gözlerime bıraktığın ağıtlarını
Gecenin kalbine doğru yürüyorum.
Söndürdün ya gözlerinin ışıklarını
Yıldızlarda seni hissediyorum.

Solmadı ruhuma işlediğin nakışların

Şair havası bürüdü yine dağ başlarını
Biraz hüzün, biraz elem
Biraz da umut bulutu serpilmiş
Bu havalar mı duygulandırıyor beni
Yoksa ben miyim duygulanmak için
Bu havaları bekleyen.

Tut ki hayat bırakmış yakamı
Hüzünler çekmiş elini ayağını üzerimden
Tut ki kalmamış yürek çarpıntılarım
Vazgeçmiişim herşeyden
Şiirden de....

Birgün uçacağım renklerin ötesine
Bırakacağım dünyanın akını, karasını
O gün dokunacağım gökyüzünün en mavisine
Umut dokuyacağım yumak yapıp ay ışığını

Şimdi gözlerim küflü pencerelerin gerisinde

Dudaklarında şahlandıkça kelimeler
Tozu dumana katan küheylanlar gibi
Talan etti yüreğimin cennetini,
Yüreğimin cennetinde yetiştirdiğim
Muhabbet iklimlerinin çiçeklerini.
Kan akar ırmaklarım,

Yokluğun, ortasına düştü yoksulluğumun
Umut yoksulu yüreğimin
Fermanını imzaladı sensizlik.
Kirpiklerimin uykuya isyanını
Alkışlarken göz yaşlarım
Ellerim ellerinsiz kalmanın