Mehtap Keklik Şiirleri - Şair Mehtap Keklik

Soğuk daracık bir oda içinde ömrüm
Seviçleri dökülmüş duvarlarından.
Kar yağıyor yatağıma,
Kar yağıyor uykularıma,
Rüyalarıma kar yağıyor
Kapatın kapıları ömrüm üşüyor!

Biliyorum şimdi çıkıp gidersem
Bir bİri ardına kapanır kapılar
Sen de bil ki dönmem geri, gidersem
Yüreğime kazdığın mezar gözlerin olmasa

Gidişim sessiz olmaz,kopar fırtınalar

Susmamalıyım artık
Haykırmalıyım hüznümün isyanlarını
Ve kusmalıyım tüm kinlerimi
Kangren hayatımın mimarlarına
Göğe ağmalıyım
İçimdeki girdabı parçalayarak

Eğer gölgen büyükse
Sanma ki senin büyüklüğünden
Işığa yakın duruşundandır.
Küçükse gölgen senden
Işıktan çok uzak duruşundandır.

Hardal sarısı düşlerimin
Ağıt kokularını
Kangren yüreklerden
Kanayan sevdalar getirdim.
Sevgilerin en gevreğinden
Kırık duygular

Uyuyan bir yanardağ sakinliğinde
Beklemedeyim,bağrımda kor ateşler
Peri bacaları kadar mağrur yüreğim
Başını yaslamış elem rüzgarının göğsüne.

Umulmayan gezginlerin ziyaretgahı

Acemisi değilim yalnızlığın
Eşlik etsin diye gölgem
Güneşin doğuşunu da beklemiyorum.
Güneş var diye yanımda olacaksa
Varsın gölgem de olmasın yanımda.

Öyle zor ki yaşamak şimdilerde
Aşağıda sakal, yukarıda bıyık
Emanet kahkahalarla idare etmek
Ve eskimiş sevinçlerin içerisinden
Kullanılabilecek birini seçmek.
Sohbetler hep nasihat üzere

Yaş otuz beş
Şimdi yarısında mıyım yolun?
Ensemde ölümün nefesi
Kucağımda umutlar.
Bazen asi kölenin yüreğinde kin
Bazen on dörtlük bir kızın

Bir eylül gecesi gelmiştim sana ey şehir!
Buz kesilmiş kaldırımların
Pörsümüş ışıklarınla açmıştın
Hayatın hüzüh sayfalarını
En güzelini sende yaşadım sevdaların
Ve en acısını ayrılıkların.