Mehmet Tevfik Temiztürk Şiirleri - Şair ...

Kan hücresiyle başlar, bozulur sağlığımız,
Bulaşıcı değildir, boşuna korkularımız,
Kemik iliği nakli, kan yapımını sağlar,
Lösemili çocuklar, bizim çocuklarımız.

Kan ile bulaşmıyor, hiç sakınılmamalı,

Selâm, Samed, Vâcid,
Ehad, Vâhid, Mecîd,
Muîd, Hamîd, Mâcid,
Hâfıd, Şehîd, Raşîd…

Vedûd, Bâkî, Hâdî’,

Bâtıl meclislerinden,
Dışlanmak kaderimdir.
Şükür ki dışlanmışım,
Aç ölmek tercihimdir…

(2002)

Yerde gökte intizam,
Bu ne yüce sanattır!
Hisseder her bir azam;
Mutlak gerçek ALLÂH (c. c) ’ tır!

ALLÂH (c. c) için ilim et,

Canlar, mallar değerli güvenliğimi sağlar,
Sivil savunma günü tedbir almayan ağlar...

Doğal felaketlerde yıkılmaz evlerimiz,
Can ve mal kaybı azdır kırılmaz moralimiz…

Dava adamı, demek hakikatle yol almak,
Rab rızası içinde merhametle yoğrulmak…

Merhamet, senin işin yüce milletimizle,
Çünkü sen mana oldun yüreklilerimize…

Âdem(a. s.) cennetten geldi, yeryüzüne indirildi,
Atamız ilk insandı ve de ilk peygamberdi...

Âdem(a. s.) ile Havva’dan, zamanla çoğalmışız,
İnsan nesli yayılmış, Dünya’yı kaplamışız...

Fitneyi savunamam!
İnanırım Âdem (a. s.) ’e…
Kafatasçı olamam!
Irkçılık cehenneme…

(1999)

Evrimci bir dostuma,
Cevabımdır bu şiir.
Lâfı gitti zoruma,
Benim soyum seyittir!

Biz Hakk’a inanırız,

İyilik düşünmeli, hürmetkâr davranmalı,
Rab yaratıklarını sevmeli ve korumalı…

Atalarımız söyler, törelerimizde var,
Her güzel davranış, iner o devre kadar…