Mehmet Kara Şiirleri - Şair Mehmet Kara

Benim “Hayal İnsancıklarım”
Nerelere kayboldunuz?
En istemediğim anlarımda,
-kafamda-
hep tepinip dururdunuz;
Bazan uysal, beni dinler,

Gel ha gel, unutma beni!
Hep uzağımdan geçen gemi;
Flaması al,
sancağı gönül erdemi.
Salın da gel sularıma,
Düşünerek sev beni.

Benim bahtım
hasat mevsimlerine bağlı.
Yağmur hayatım:
Hüzünlü bir güz akşamında
Bir çiğ tanesi
son kalan sarı buğday başağında;

Nerdesin, el vurulmamış duygu dağım?
Söyle kelamını vakit geçmeden,
Kötülüğe bulanmamış dudağım;
Ses çıkar ki bileyim
-bir kılına can verilesi-
Sürü içinde yiten oğlağım...

Selma’nın sülün endamı,
Derin gözleri Ceren’in,
Sevda’nın “Mona Lisa” elleri,
“At Üstünde Bir Gelin”in
kutsal gizeminde tümlenir.
Ah, o dünya güzelleri,

Bir ikindi vakti geldi ülkeme bahar
Ve hemen akşamında yağdı kar...
Bir erkek, bağrında,
bir günde dört mevsim yaşar.
Pınar memeli, doğurgan yar!
Bir saati bahar, bir saati kar

Sanat
bir çift yumuşak kanat
uçmaktan öteye sündürür aklı
Tüm canlılık bulut gibi
tüylerin yumuşaklığında saklı

Bu güzel vatan senin.
Dağın, ovan, tek bedenin.
Geçmişin al kan senin;
Ondandır ki, al yanaklı,
Gelindir elman senin...

Altmışına merdiven dayamış güzeller
Gönlümüzün yediveren gülleri
Nazları artar eksilmez
Kızlarımıza geçer cilveleri
Kızlarına eş oğullarına kız beğenmez
Oğullarımızın tanrısal sevgilileri

Büyüdü üç buğday tanesi
Başak oldular
Yoğuruldu insanlık için
El verdi, başa kondular.
El izlerini aradı çiftçi
Kuş oldu duygular içinde