Kalbimden gönlüme ince bir yol var
Üstünde ateşler döşeli bir yol
Geçmezsem arkamda uçsuz bir çöl var
Geçersem meçhule götüren bir yol
Şimdiki Leyla’lar iki yüzlüler
Dostum, Abdullah KINAŞ’a
Bizimde
bekâr evlerinde geçen günlerimiz vardı
elimizde uzunsamsun
ve radikal havaları estirirdi
Sahte bir sevgili gibi duruyor şiir.
En iflah olmaz yanlarımı
Törpülüyor acımadan.
İşte bu yalnızlığın adı:
Yârdan ayrılık.
Taze sürgünlerim bitince geldim
Yitik bir aşkın viranesiyim
Dağ diye kalbimin özünü deldim
Bir meçhul dünyanın divanesiyim
İçimden bir feryat yükselir daim
Bırakın yakamı arkadaşlarım
Riya renkli kumaş yoktur üstümde
Bilsin beni yalnız şu göz yaşlarım
Çünkü gösterişe çoktan küstüm ben
Yapmacık her tavır bana işkence
İki tek sigaram kalmış bu gece
Yalnız içmek gelmiyor içimden
Üzerimde temmuz yorgunluğu
Aşka inandığımı söylesem gülerler bana
Hala tek kişilik duygular taşıyorum
yanımda
Bahtını bulmuş bir gelincik gibi
Yollara düştüğümde
Yüreğimde ıssız bir rüzgar ve bir orman tenhalığı
Avuçlarımda sabır ağacının yontusu
Ve birden bire yağan
Sıradan sağanaklar ülkesinde
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!