Mefail Özbek Şiirleri - Şair Mefail Özbek

Karakışı, kara günü, kara toprağı sevmiyorum.
Seni seviyorum, duyuramıyorum.
Ağlıyorum, hıçkırığım boğuyor,
Anlatamıyorum.

Üstüme üstüme geliyor yalnızlığım,

Bu dağlar çamlı dağlar
Dibinde suyu çağlar
Hayat vermiş ovaya
Ne güzel bahçeler bağlar
Bin bir çiçek bir harman
Her biri derde derman

Zaman zaman güç ile hak savaşı yaşanır.
Bakılır, kim nerede yer alır,
Böylelikle insan oğlu sınanır.
Dilsiz şeytan misali susarsanız,
Hak yerde kalır,
Böyle toplumların nasipleri kısalır.

Damlalar ırmak olup, coşacağı gün bugün.
Bir yürekte bin umut, koşacağı gün bugün.
Attığın Kurşun kime, vurduğun can senin canın.
Hesabını vereceksin, her bir gülün, goncanın.

Gecenin geç bir vakti
Issız o sokakta yürüyorum sessizce
Köşeden çıkıveriyorsun
Ürperiyorum görünce.
O gece senin için belki, herhangi bir gece.
Ama benim için;

Gönül bahçesi zengin
Bilgin dedikçe bilgin
Bitmesin hiç gülücükler
Güzel olsun geleceğin

Hakikate bağlı kulsun

Bak oğlum hakkı,
Haksızlığa boyun eğme,
Hakkı kaldır sakın koyma yerde.
Sana da lazım olur gün gelirde.
Yokluğa,darlığa sabret,
Nasibe inan, sağlığına şükret.

Zevk edindin;
Sevdiğimi bile bile üzersin.
Biliyorsun benim için özelsin,
Kalbim senin,
Cennetimsin,güzelsin.
Gören gözüm duyan kulağım,

Karşılıksız bir selam veremiyorsan,
Sığınıp halim bu diyemiyorsan,
İyilik perisidir kendine sorsan.

Ne iyilikler etmiştir sıralar bir, bir,
Laf dolanır sıra sana da gelir,

Önce vatan, sonra yine vatandır sevgilerinde,
Kınalı Ali’ler, şafakta nöbet yerinde.
Eldivenleri bile olmadı ellerinde..
Yiğidim helalleşti öptü anasının elini,
Çanakkale belirledi kaderini.
Bir şarapnel parçası şehit etti, toprağa düştü kanı,