Mefail Özbek Şiirleri - Şair Mefail Özbek

Gönüller sultanı düşerde öne,
Koşulmaz mı peşinden.
Yürünmez mi nurun ışığında.
Bilsem ki ufkun en sonunda,
Eriştir yarabbi dualarım var.

Göğsüne yaslanıp uyumak ister,
Bu gönül sensizlik çekiyor dostum.
Ellerin elimde hayal kurarım,
Günlerim sensiz de geçmiyor dostum.

Zamanı yanında durdurmak ister,

Sevmediğini bilmesinler,
Üzüldüğünü görmesinler,
Bil ki!
Onlar eller.
Kırıldığını bile belli etme kimseye.
Yedi düvele söylerler.

Yıkılası zalim gurbet,
Ne ben, ben kalabildim sende.
Nede sen sen olabildin benle,
Anlamadık birbirimizi yıllar geçti de.

Alnımın terini görmedin,

Biliyorum sabah ile doğan güneş,
Akşam olup batacak
Karanlıklar acılara yeni acı katacak
Yolumu yitirdim muhtacım sana
Aydınlat hayatımı ay ışığım ol bana
Kanadım kolum ol, kilitlendim sevdana

Şafaklar kadar sessizsem,
Ebediyen uyuduğumu bil.
Hakikat gizlenmez, yalın ve temiz,
Rahmetse beni saran, sanma kimsesiz,
İftiharım, hatunum, ağlaman yersiz.
Bütün âlem bilmez misin ki sarılacak,

Kalbim zayıf bu günler de,
Tanımadan geç, gördüğünde.
İki satıra ömrümü de,
Feda ederim böyle biline.
Gözümü açtım seni gördüm.
Verdiğin sözü yemin bildim.

Kötü gününde seninle düşmezse telaşa,
Kulaklarını tıkamışsa haykırışa,
Dostum var diyerek övünme boşa.
Bil ki, bir kara gün dostu vardır, bir de kara dost.

Ölümün vardır, duymazdan gelir,

Kırmızı beyaz renkler bayrak misali,
Çokta yakışmıştı kıyafeti,
Boş boş bakıp geçti içim cız etti,
Gülüm beni tanımadı.
Kırmızı karanfil takmış göğsüne,
Rengi de canlı mı canlı.

Zevk mi alıyorsun bilmem,
Beni neden üzersin,
Biliyorsun benim için, özelsin.
Kar beyazı,gök mavisi,çimen yeşili,
Bir de, sen güzelsin.
Bu ne çalım,bu ne tafra,