Mefail Özbek Şiirleri - Şair Mefail Özbek

Sevda pınarıymış,bilmeden içtim.
İçtim de, bir anda kendim den geçtim.
Yar diye ben seni seçtim.
Hastaymışsın duydum,gelecektim,
Sakın istemiyorum demişsin.
Üzüldüm, ne çare çaresizliğe,

Yollar bükülür gider.
Sular dökülür gider.
El salladı boyun büktü,
Canım çekilir gider.

Sararmış yaprakları,

Gönül insanı güzeldir lisanı
Sevdası hak.
Kırk dereden su getirir,
İnanmayan ahmak.

İnciler döküyor elbette.

Ben bir gül ağacı sen de bir gül
Aç dalım da katmer katmer gül.
Gün olur ahu zar ederse bülbül
Dön biraz on da gül.
Eğer ihanet edersen aşkımıza Gül
Ömrün ahu zar ile geçe

Kessen başın, ı dönmez sözünden,
Her yerde bulunmaz böylesin den.
Erkek kadın derler ya!
İşte bu öylesin den.
Bir iyi demişsem, kötü demem bir daha.
Ne hacet böyle sini sormaya.

Ceylanım bu akşam haber göndermiş.
Yarın olmazsa bir gün dönerim demiş.
Yeni bir sayfa açar beklerim,
Kelebekler gibi uçar beklerim.

Gidişinden aylar yıllar geçmişti.

Yolların bükülse, bir çıkmaz olsa,
Erise bedenim, külü savrulsa,
Yansa, yansa kalbim kavrulsa,
Seni özleyecek, çok seveceğim,
Gönlüm sende, ömrümü vereceğim.
Dünya düşman olsa, senin uğruna,

Seni sevmekle
Sana gönül vermekle
Seni yarim bilmekle
Bir günah işledim ben.

Güzelsin narinsin

Bir hali arz edeyim dinle bak,
Boynu bükük bir çocuk ağlıyordu hıçkırarak.
Yanaştım çocuğa neyin var,
Ayakkabım yok almıyor babam.
Ağlama sonra alacakmış,
Seninde güzel bir ayakkabın olacakmış.

Bir varmış bir yokmuş,
Sevenleri de çokmuş.
Kaydı gitti yıldız gibi,
Bilemedik kıymetini.
Bir varmış bir yokmuş,
Köşesinde kokmuş