Mefail Özbek Şiirleri - Şair Mefail Özbek

Bu ne hüzün Bu ne gam, arşı sarmış kederin.
Kandıramazsın kimseyi, şiir duygudur,
Bakıyorum, duygular oldukça derin.
Bu halin, eziyetiyse, yaşadığın sevgilerin,
Öyleyse; izini bile sil geldiğin yerin.
Bil ki her şeyden önce, geleceğin.

ÖZLEM
Doğma güneş,doğma bir daha!
O yar benle olmayınca.
Eriyorum yavaş, yavaş,
Eriyorum gün boyunca.

Pazartesi mektup var mı?
Geçme ellerini açıp da,
Sahiden bir gün daha uzar mı?

Salı günü yollarını bekledim,
Ne olur bekletme çabuk ver dedim,

Kara kaşlı karagözlü
Sırma saçlı fidan boylu
Biraz önce buradan geçti
Beni de canımdan etti
Rüyalarımda buldum onu
Görür görmez oldum deli

Bir Şair düşün sessiz ve yorgun.
Dalmış hayallere, durgun mu durgun.
Benzi de sararmış biraz da solgun,
Seni düşünüyor galiba.

Bir şair düşün sonradan olma,

Arpa ektin buğday biçmek istersin.
Sabah Öğle akşam içmek istersin.
Oğlum kızım bana çekmesin dersin.
Geleceğin içki şişesinin kollarında, sarhoş.

Ben içeyim, sen kadehimi doldur dersin.

Şifa için bal olsan,
Tutunacak dal olsan,
Geçilecek yol olsan,
Seni sevmem imkansız.

Üzerime gün olsan,

Söylesem, hata olur söz olur.
Söylemesem, yüreğimde iz olur.
Seviyorum desem, biliyorum yine naz olur,
Ben beni bitirdim geçti de yıllar,
Ne seni tanıyabildim, nede kendimi.

Seherde ötüşen bülbül sesine,
Gül açılır bağda
Yeşerir çayır çimen,
Koşar sevgililer gelir.
Kardelen aşık imiş rüzgar sesine
Ne zaman açacağını şaşırmışta

Ovaların da bin bir çiçek açarmış.
Ne de güzel kokarmış.
Yüce dağın eteğinde,
Çağlayanları varmış.
Bahar ile ırmakları coşar,
Kenarın da çocukları koşarmış.