Maşuk Gültekin Şiirleri - Şair Maşuk Gül ...

Gecenin bir vaktiydi. Yatakta kıvranıp duruyordun. Uyku tutmamıştı gözlerini. Kalkıp gittin salona. Arada ne kadar zaman geçti bilmiyorum. Tekrar kalkıp geldin odaya ışığı açtın. Gözlerim yarı açık sana bakmaktaydı. Çıkarken üstünde geceliğin vardı. Şimdi ise belki de hiç giymemiş takım elbisen vardı. Belli ki bir şey yapacaktın. Seni öyle görünce şaşırdım. Gecenin bu geç saati ve üstünde giymiş olduğun takım elbise hiç hayra değildi. Birkaç dakika odanın kapısında sessizce durdun. Hiç konuşmadan. Konuşmaya başladığında ise sesin titrek ve boğuktu. Ben “gidiyorum” dedin. Kapıyı kapatıp çıktın odada. Apar topar arkanda koşup geldim. Salonda yakaladım seni. Gitmemen için nasılda sıkı sıkıya tutmuştum ellerini. Ama sen bir kez gitmeye kararlıydın. Gidecektin hem de “ona” gidecektin. Eski sevgiline. Oysa gece yeni karanlığa büründüğünde seninle nasılda çılgınlar gibi sevişmiştik. Ne kadar da çabuk unuttun bunları, yaşadıklarımızı deliler gibi birbirimize âşık olduğumuzu. Her şeyi unut; sevmedik birbirimizi, sevişmedik seninle geceler boyunca. Aşk diye bir şey olmadı aramızda… Unut… Unut ve çık git mademki gideceksen. Ona git. Ama onu da benim gibi bırakıp ta başka birine gitme. Ne olur her şeyi unut ta git. Yaşamadık bil bütün bunları. Unut ve şimdi çık git. Sıkı sıkıya tuttuğum ellerini de bırakıyorum. Hadi git daha ne bekliyorsun. Söylediklerim için ağlama.
...
Beni unut ona git belki seni mutlu eder.

VAN

Ağlamak istiyorum
Akşamın derinliğinde
Sessizce ağlamak istiyorum.
Kimse duymasın sesimi,
Kimse acı çığlıklarıma boğulmasın…
Dokunmasın kimse gözyaşlarıma

HALEPÇE’YE AĞIT (ELMA KOKUSUNU SEVER MİSİNİZ?)
Oy havar, ey insanlar;
Hele koşup gelin.
Gelinde görün insanlığın ne halde olduğunu.
Köyler yakılmış gidilmez,
Kadınlar atmışlar kendilerini diz üstü toprağa,

Sözün bittiği yerdeyiz artık. Ne söylesek ne konuşsak ne yazsak ve çizsek bir anlamı yok.
Sanki konuşsak, yazsak onca can geri gelecek mi? Hayır gelmez. Onlar şimdi gökyüzünde yıllar içinde bizleri seyrediyorlar. Katillerinin ne halde olduklarını merak edip onları izlemektedir.
Soma’da ekmek parası için maden ocağına giren işçiler yine öldüler, yine hayatlarını kaybettiler, bir yıldız gibi kayıp aramızdan gittiler. Bütün emelleri çocuklarına helal bir lokma ekmek yedirmekti. Onlar çalmadı, çırpmadı. Gemicikleri olmadı, milyon dolarları ayakkabı kutularına saklamadılar. Üstelik bankada da soygun yapmadılar, kazandıkları tamamen onların alınlarındaki terin hakkıydı. Aslında hakkı değildi çünkü onlar bu ülkenin emekçileri, işçileriydiler asgari bir ücretle çalışırlarken; ülkeyi yönetenlerin aldıkları milyarlara baktığımızda o asgari ücret emekçi işçilerimizin hakkı değildir. Sizin yeriniz rahat tabi ki; sizin kürekle, kazmayla işiniz yok ki.
Kazanın olduğu sırada 800 yakın işçinin madende olduğu söyleniliyordu. Ve bu işçilerin 300’e yakını hayatını kaybetti. Bu ölümler bizleri derinden etkiledi.
Soma maden faciası Türkiye yaşanan en büyük maden faciası olurken, Dünyada ise en acı maden kazaları arasındaki yerini daha ilk günden aldı.
21. yüzyılda teknolojinin ve iş güvenliğin bu kadar gelişmişken Soma faciası bilgiler bazında ele alındığında ağır ihmal sonucu nedeniyle ortaya çıktığı apaçık ortadadır. Ve bunu sorumlusu bizzat yetkililerdir.

Ben; intihar süsü verilmiş,
Bir çiçeğin solan tomurcukları,
Dağ başlarında, doruklarda…
Sen; solan çiçeğimi;
Savurup yok eden rüzgâr.
Hayatımı söndüren ateş,

Son Aşkım Olur musun?
Gözlerim gözlerine kenetlendi,
Tıpkı bir mahkûmun eline vurulan kelepçe gibi…
Nereye baksam sen, nereye dönsem seni görüyorum.
Deniz maviliğindeki aşkı haykırır gibi gökyüzüne.
Dilimde hep senin adın var,

Al senin olsun yüreğim,
Söküp söküp ellerine koyuyorum.
Bakma biraz harmanlanmış,
Parçalanmış, sönmüş alevi...
Biraz da yokluğunda içtiğim sigara dumanında kül olmuş.
Ben bir şey yapmadım avucundaki yüreğime,

Kısacık bir ömürdü geçirdiği,
Belki umut doluydu yaşama dair inancı.
Evine bir ekmek almak için çıkmıştı,
Belki de ölüm kokusu gelip sarmıştı o küçücük yüreğini.
Cesaretini alıp çıktı dışarıya,
Benim yürekli çocuğum, BERKİN’İM.

Bütün sonbaharlarda olduğu gibi;
Yine sen geldin aklıma.
Ayrılık çanları çalar gibi.
Bu kaçıncı sonbahar oldu
Gidişinle sayamadım.
Sessiz sessiz bu kaçıncı ağlayışım,

İnan sevgili sanadır bütün bu yazdığım şiirler,
Kelime kelime yüreğimin acı sesinden düşerler,
İçim bir köz gibi kor kor tütüşüm.
Hep sanadır ter içinde ve telaşla gece uyanışlarım.
Yetim bir minnacık çocuk gibidir ağlayışlarım.
Ben adım adım eriyorum sana