Mahsun Doğan Şiirleri - Şair Mahsun Doğan

Rüzgar saçlarını okyaşınca
Kapanırken karıncalanır ellerim
Tan kızıllığı dudaklarına yapışınca
Ben kendimi sahipsiz bilirim
Ey gökyüzü bakışlı kadın
Sana uçarken yoruluyor kanatlarım

Bir çay yap bana Samra
Kürt çocuğunun gülüşü kadar sıcak olsun
Bir sigara sar bana
Mazlumun gözyaşı gibi koksun

Bir kader yaz bana

Nasıl mı kaldım senden sonra
Aynada yarısı görülen bir yüz kadar yalnız
Bitmiş bir mumun ipi kadar çaresiz
Yanmış bir kibritin çöpü kadar halsiz
Ve ölmüş bir şairin kalemi kadar sahipsiz

Ne kadar çok savaş verdim sorma
Vicdanıma yaraşabilmek uğruna
Kara kışlarda üşüyedurdu yüreğim
Kuru ayazlarda gözümde dondu yaşım
İnsan kalabilmekti tek gayem
Bu uğurda serden dahi geçtim.

Ölümüne sevdam diye anlattığım kalemle
Ölümüme failim cümlesini yazarken
Ben kalemimden bile utandım

Bin kalbim olsaydı
Binini de sana verirdim
Ama sen birini bile hak etmedin

Nasıl da toz gibi dağıldık
Kitap arasında çiçek misali kuruduk
En sevilen şarkıydık, unutulduk
Biz mavi masallarda kaybolduk
Dert masasında meze olduk

Kırılan bir insanı
Kırılan başka bir insan
Anlamasa bile Kırılan bir ayna
Muhakkak anlar

Asya gibi ihanete uğramıştık
Sevdiğimiz İlyaslar tarafından
Üstelik el uzatan Cemşitler de yoktu
Filmde sevgi aşkı yenmişti
Gerçek hayatta sevgi ölmüş
Aşk ise gömülmüştü

Ben o gece
Oyuncağı kırılmış bir çocuğun
Hüznünde boğuluyordum
Sen ise bir yetişkin gibi
Yenisini almaya gidiyordun