Mahmut Temizyürek Şiirleri - Şair Mahmut ...

İnsan güneşle dünyanın arasındadır
Senin sağında, benim solumda
Hep ortasındadır ölümün
Durur bir nefesle bir nefes
arasında bir yerde, sabahla kaşam
arasında herşeyi şaşırabilir

atları seversin demek

anması bile sevinç atları

gökten ineni, sudan çıkanı
göğe ağanı,suya döneni

ürktün oğlum, huylandın hep, az mı kışkırtıldın yalnızlığa
daha kirpiklerin kırpışmadan doluşan anılar da bıraksın istedin seni

bir kör kadar sabırlı olamadın, alaycı hiç
yazık ki sağırlar kadar alıngandın
Bir çift göz gezinse gözlerinin karanlığında

ben hep gülümseyerek yaşadım dünyayı
gülümseyerek ölüyorum her gün sizlerle
baştan kendime basit bir yüz yakıştırmıştım
rüzgarıyla haşır neşir çıplak bir tepe
ve bir gök olsun istedim yüzümde, mavi, bulutsuz
metin olmaktan başka şansı var mıydı yoksulların

İnsan tutkusudur, ona benzer
Yaşken güneşle dağlar gezmiş...

Yorgun gelmiş bir kedidir insan
hayatı yinelemekten.
Kalbine koy, uyuyakalır

Ey kente tutsaklığımı duyuran bahar
soluğumu kırağıya düşerken saf
bakışımı tahliyeci kızların yüzü gibi tuhaf yakaladın
bana aşkın yeşil yaylasını da söyle

Aşk! ayırmak kalabalıktan kalbini

Kalbim,saat sıfır!
Uçmak için de
Düşmek için de
En yüksek rakım

Bağışlanmaz o savaşın ham meyvesiydim
Pelte kılındım aşkın taş plaklarında
Oysa cesur çocuktum, sever miydim dokunmadan
Dokunduğum her tende sevince boğuldum
Güzel oldum, dünya güzeldi, yakıştım alevlerin rengine
Nasıl olsa dünya

Gölün yüzü kamaşıyor güneşten,uykusu gelmiş
kedi kamaşıyor. Mırıltısını da rüzgar veriyor,
önce hafiften, sonra da hafiften. Rüzgarın durgun
yüze katkısı binbir biçim, binbir değişim. Su
mağmalaşıyor, mağma derin uykusunda, o da
kamaşıyor.Gölün yüzünü ancak bir kez

övmek istiyorum bir şeyi
herşeyimden geçerek övmek
bu benim kurtuluşum olmalı
acımdan ıssızlığımdan
hasetimden öfkemden
arındırmalı yağmurlar