Çıkmaz sokağındayım gönlümün,
Kimi gün neşeli, kimi gün dertli.
Bazen suskun, bazen üzgün.
Ama hep yalnız, hep benli.
Bu adres seninle var oldu.
Mayıs ta başladı namusun savaşı,
Katılasıya ağladı her mayısta.
Yara bere içinde oraya buraya atıldı,
Sönen umutların kaptanı kaldı bağrında…
Hani toprak suya hasretken kanamaz ya,
Hani sağıra ne desen duyamaz ya,
Hani can bedenden kolay çıkamaz ya,
Öylesi açım, öylesi hasretim sana.
Hiç mi olmayacaksın hayatımda?
Boşlukta uçuşan sigara dumanı gibiyim.
Kadere küsmüş, yalnız aşığın biriyim.
İzin verin de onu 1 daha göreyim,
Sonra poyraz misali buralardan çekip gideyim
Ülkemizde vasati 8.5 milyon engellimiz yaşıyor bu gün. Sayıları oldukça fazla olmasına rağmen yeterince örgütlenememelerinden midir nedir, hala genel çevreye baktığımda, engelli kardeşlerimize mahsus çok fazla bir yapılanma göremiyorum. Burada bizler engelimiz olmadığı halde günlük yaşamımızda zorlanırken, bir engelli vatandaşımızın acil bir ihtiyacı olsa, kendi standartlarına uygun bir platformu yok denecek kadar az, o nasıl ihtiyacını gidersin dışarıda.
Düşünüyorum da şimdi; konut yapımında nasıl otopark yeri olmadan ya da yangın merdiveni olmadan EMO dan onay alamıyorsa, engelli vatandaşlarımız için de, hayatı kolaylaştıracak yaptırımlar şart koşulmadan konutu yaptırım izni verilmemeli. Mesela; bir gece yangın çıktı oturduğunuz binada ve engellisiniz. Ne asansörü, ne merdiveni buna müsait. Koltuk değeneği ile ya da tekerlekli sandalye ile nasıl ne şekilde canınızı kurtarırdınız oradan?
Bedensel engellisiniz ve tuvalet ihtiyacınız var. Engelli adayı olan her birimiz bile zorlanırken, sizler nasıl dayanıyorsunuz bu çağda böylesi vurdumduymazlıklara? Köpekler için bile özel tuvaletler yapılan ülkemizde, neden siz engelli kardeşlerimiz bu kadar göz ardı edilebiliyorsunuz? Belediyelerimiz her türlü konforu, lüksü yaparken park ve bahçelere, neden hala bir çoğu bu konuda duyarsız? Sizin de dışarıya çıkıp, engelsiz vatandaşların arasında her türlü gereksiniminizi karşılayacak ortamları rahatlıkla kullanmaya hakkınız yok mu?
Yarınlarıma tuz basan hadsiz kader,
Yetmedi mi bunca dağlamaların?
Yine yar diye hediye ettiğin,
Adamın beni ağlatmalarını izledin.
Bu kadar mı kıskanıyorsun beni?
Düşünüyorum da, doğduğumuzda hayattan bir haber açıyoruz gözlerimizi bu hummalı yarışın içine. Her şeyden habersiz, her şeye karşı korunmasız ve bomboş bir sayfayla başlıyoruz uzun sürecek bu yarışa. Öyle bir yarış ki; hangi etabında ne olacak, ne zaman bitecek belli değil. Start verildiğinde, tamamen gözü kapalı, bilinçsizce ve son hızla başlıyor biz gözlerimizi dünyaya açtığımızda.
Soruyorum hayata biz dünyaya gelirken bize ne verdin?
Size vücudunuzu her türlü tehlikeden koruyacak ve uzun yıllarca yine o tehlikelere karşı koyup, kendini hemen yenileyecek sağlıklı hücreler, tap taze bir vücut verdim diyor hayat. Onu geliştirip yaşamasını devam ettirmek sizin elinizde diyor.
Bu vücudu ne yapacağız, ne işimize yarayacak seninle yaşarken? Dedim ona.
İlmek ilmek işledim çeyizimi hayalinle,
Kainatım sendin, soluduğum sen.
Parmağıma taktığın yüzükten gayrısı olmadı,
Bu gücü başkasına vermediğimi bir bilsen,
Bir bilsen bu yürek senli olduğu gibi,
Sensiz anlarda hiç öyle atmadı.
Öyle bir durum ki şu an yaşadığım,
Duygularım ayrı,
Şehrin sisi ayrı baskı yapıyor ruhuma.
Her yanına geliş yeniden doğuş,
Her ayrılık yeniden ölüm oluyor bünyeme.
Yaşatamadın sevdamızı,
Sığdıramadın içine bizi.
Paşabahçe’de tutamadın elimizi,
Pier Loti’de kilitledin gözlerimizi.
Şimdi kaç mevsim geçti üstünden.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!