Leyla Karkar Şiirleri - Şair Leyla Karkar

Hayatımda ilk kez birine güvenmenin boşa çıkmamasının hazzını yaşıyorum seninle. İlk kez kaygı duymadan yaşıyorum aşkı, ilk kez huşu içinde başlıyorum güne. Kimi kullar şanslılar benden, onlar bunu her sabah yaşarken, ben bulunduğum anı içimde yaşatacağım günlerce. Ama olsun, bu bile ayrı haz verecek senli olunca bana. Sadece tek korkum, uyandığım bir sabah içimin seninle dolu olmaması. Senli yaşadığım en güzel rüyalardan sensizliğe uyanırsam eğer, nefesim bu bedende son bulsun.

Hayata dair her kelimenin anlamı sen, her yolun sonu sen, her hayalin özü sen, sen, sen… Sarı sarhoşluğum, maviş uğurum, alnıma düşmüş kaderimin yamacına inat en belirgin yazım. Yüreğimdeki ihtilallerin kazanma ihtimaliyle bekliyorum seni her hücremle. Mavi gözlerinle her temasta içimde oluşan depremlerin yarattığı dalgalarla boğuşarak bekliyorum dönüşünü. Çünkü; gözlerinde güveni, omzunda huzuru, ellerinde sıcaklığımı buldum.

Bana bakarken yüzündeki gülümsemen hep yüreğinden gelsin tatuşkam. Çünkü sana bakıp, her canım dediğimde canımda bir parça daha can oluyorsun. Kalbimin ritmi, ciğerlerimin oksijeni, beynimin her hücresi adamım. Soluksuz hatta hücresizde kalsam, sensizlik kadar yakmaz içimi. Kalbim susarsa canım çok acır aşkım. Kalbimin şehri sensiz kalırsa canım çok acır.

İzmir'in göğü nemli,
Tıpkı gözlerim gibi.
Beklemekle ömür bitti,
Kalk be gönlüm gidelim artık.

Umutlarım sarardı,

Modernleşme hayatımızda çok şeyi kolaylaştırdığı gibi, örf adetleri, toplum yaşayışının toplumsal değerlerini yok etti ülkemizde. Keşke ilim, bilim, ekonomik ve siyasal anlamda modernleşmeyle kalsaydık. Ama maalesef modernleşeceğiz diye bir çok değerlerimizi yitirir olduk. En büyük korkum ise; modernleşme adı altında, gelecek nesile atalarımızın öz değerleri ve toplumsal yaşayışları hakkında anlatacak, bizi biz eden olguların hatırlanamayacağıdır.

Bu korkuyu neden mi yaşıyorum?
Benim yetiştireceğim neslin, örf adetlerinin, atalarının insanca yaşayıp, saygıyı sevgiyi yitirmediğinin, özellikle aile bağlarının kopmadığı bir yaşam şekliyle yaşamasını isterim. Zira, ileride karşıma ‘hey moruk bu gün ne yaptın he’ diyecek bir torun çıkmasını istemem. Onu bu güne getiren ebeveynlerine saygısız ve umarsın davransın istemem. Çünkü bu çocuk gökten zembille inmedi ve onu yetiştirenlerin verdiği kültürü, kendi yetiştireceği nesle aşılamasını isterim. Böylelikle toplum olarak değerlerimizi korur ve Türk olmanın ayrıcalığı ve gururuyla yaşarız.

Toplum olarak yeniliklere açık olduğumuz kadar, araştırmacılık, gelişim konusunda da bir o kadar tokuz ve hatta gerek duymuyoruz maalesef. Özellikle içimi acıtan konu; o canım Türkçe mizin günümüzde Avrupai özenti altında katlolduğunu izlememdir. Gençler lütfen sizi dünyaya tanıtıp, meramınızı anlatacak değeriniz olan Türkçe nize sahip çıkınız.

Seni görmek, seni bulmak ve nefesinin yüzüme vurmasını duyumsamak için her geldiğimde, incinmişlik ve yamalı yürekle geri döndüm gölgenden.

Karşımda duran ve bana bakan sadece gölgen, bedeninin bana dönük olması ve gün ışığıydı. Her ne kadar yanımda olsan da; ruhun hiç göremedi yüreğimde ki gülümseyişlerin nasıl takılı kaldığını boğazıma. Evet düğümlendi boğazım, nefesim kurudu, ruhsuzluğunun acısı sardı tüm sevgiye dair besilerimi.

Ama belli ki buda yetmedi. Hala belki diyorum bir an olsun içten, benimseyerek bakar, hala baktığı yerde beni arar. Belki diyorum; bir ses beklerken senden her seferinde, sessizlik duvarından dönen sesimi duyar. Ne kadar belki desem de, gelmek için attığın her adımda iki katı geri çekilmelerin yıktı götürdü içimde kalan sevileri. Kimseye güvenemediğim, ama en az güvensizlik duyduğum sen, bana hüzünden daha çok yakışanı da öğrettin umarsızlığınla. Sana ulaşmaya çalıştıkça senin için loş bir gölgeden ötem yokmuş öğrendim.

Sana her baktığımda, her aklıma geldiğinde yüreğim üşür inceden titreyerek. Can veren bir kuşun çırpınışı gibi çırpınır durur bin bir sorular içerisinde. Yükseklerde dolaşan ruhum, konu sen olunca toprağa düşer cansız bedenimle sanki.

Emsalsiz bir zaman bileşimindeyim sanki. Sağım solum, dört bir yanım, havam suyum sen. Yüzüm seni yansıtan ayna aslında ve bana bakan seni görüyor her defasında. Öyle bütünleşmişim ki; adını zikretmesem havasız, sesini duymasam umarsız kalıyorum. Enteresan bir zamanda mucizevi sevilerle yaşıyorum şimdi.

Hasretinin içimi yakışı güneşte olsaydı terletirdi onu. Güneşin terlemesi; içimdeki buzulları buhar etti yalnızlığa inat. Canımın parçası, gözümün dalgınlığı, yüreğimin yangını, aklımın kaldığı sen. Yetiş artık ne olur, söndür kül olmadan bendeki hasretini. Kainatın nehirlerini, denizlerini serpsen yüreğime sönmez hasret yangının. Bunu bir sen başarabilirsin, bir sen.

Hani diyorum,
Yıllar öncesine dönebilseydim.
Sen ilkim olsaydın da, bu yürek seninle yoğrulsaydı.
Bir ömür seni yaşayıp,
Son nabzını senin için atıp dursaydı.

Hayat denince ilk akla ne gelir mesela? Sağlık, aşk, iş, aş vb… Nerden başlayalım dersiniz?

Mesela sağlık… Sağlık denince aklıma ne hikmetse, sigara geliyor. Sigaranın insanlığın en büyük belalarından bir olduğunu artık bilmeyen yok ve bu konuda her gün ayrı bir zararı ortaya çıkıyor. Bana göre bu da bir madde bağımlılığı ya da rus ruletinden beter bir tercih. En büyük korkum ise; hani yasaklar daha tatlı olur derler ya, yasaklandıktan sonra toplum olarak daha da çok içen olmasıdır. Umarım bu geç alınmış yasak kararı yararlı olur da, caydırıcı özelliğiyle bu illetten sıyırır insanlığı.

Aşk denince; içi cayır cayır yanan cehennem gibi bir yürek, o cehennemi cennet eyleyecek bir sevgili geliyor aklıma. Kainatın en mucizevi değeridir aşk. Öyle ki; ne insan ne hayvan tanır bu duygu. Önüne geçilmez, engel tanımaz, mahşere kadar bitmez bir olgudur aşk. Bitkiler bile aşkla sevgiyle bakıldığında daha bir güzel gelişir. Böylesi yürek dili ancak insanlığı ayakta tutar bence.
Düşünsenize, aşksız-sevgisiz bir ruh neyi arar, neye doyar, nasıl hayata meydan okur?

Yine mi geldin?
Yıllardır beni yoğurduğun yetmedi mi?
Acılarımı dost edindin kendine.
Tüm renklerimi kendine çevirdiğinde…
Bendeki senden bir tutam atsam dünyaya,
Tüm dünyanın tek adı olur, Çerh_i hüzün.

Yaşarsın ilişkini,tüm varlığınla koşarsın,kucaklarsın onu.Çok güzel geçer zaman.çünkü henüz ilişkinin başı ve süt dişleri gösterilir çoğu kez,asıl azı dişleri sabırla bekler sırasını ve bilirki; asıl intikam,asıl yüzün görünümü gelecek ve işte o zaman ilişki kan kaybetmeye başlayacak.
Herşey ilk günkü gibi değildir,önce inceden incitmeler başlar,zamanla vurdum duymazlığın yada çantada keklik mantığının verdiği rahatlıkla kırıcı olmalar baş gösterir.Kabullenemezsin.Çünkü; kendince haketmediğini bilir ve hazmedemezsin.Ama bilirsinki; ne olursa olsun seviyorsun ve mücadele hırsın sarar.Mücadele sadece iç savaştır aslında ve hırsın gittikçe tutkuya dönüşür farkında olmadan.

Derken riyakarlık baş gösterir tüm bunlar yetmezmiş gibi ve onun verdiği rahatsızlık için için yer seni.Tek isteğin olur o anda ya bitecek yada eskisi gibi olacak.Ama bildiğin halde kabullenemezsinki; hiç birşey ilk tadında olmuyor işte olmuyor.Saygı iyiden iyiye yerini terbiye sınırlarını aşmalara bırakır ve içindeki acı iyice katlanılmaz oluyor.Artık yeni bir isteğin gelişir; onsuz olamayacağındır.Çünkü alışmışsındır aslında ve alışkanlık çok daha zordur sevgiden.Benimsedin çünkü onu ve herşeyde önce o gelirken bir anda silmek zor gelir…

Düşünsenize; tüm benliğinize işlemişken,bir anda elden daha uzak oluyor size.Ele hiç değilse selam verilir ama ona onu bile yapamıyorsunuz.Daha doğrusu gururunuz el vermiyor ve asıl ayrılık acısı o zaman başlıyor.İnanın arkadaşlar ayrılığın verdiği acı bile bazen güzel geliyor insana çünkü sevdiğinin değdiğini düşünüyor.Belki bundada yanılıyor insan ama bunu yakıştıramıyor sevdiğine işte.Ama ne olursa olsun,acının izleri kalıyor ve aslada kapanmıyor.Yalnızlığın çaresizliğin içinde kıvransada insan,onunla geçen günlerini anımsayıp yarasını dağlıyor iyiden iyiye.

Aşkla oyun oynuyorsun hala.
Bilmez misin ki yürek dayanmaz.
Sen istediğin kadar oyna,
Aşka kafa tutulmaz.

Her bulduğun yerde kaybetmek,