Uzundu gecelerim seni tanımadan önce. Her gecem sanki Sultan Süleyman’ın ömrüne eş değerdi. Bu dipsiz gecelerde; perdelerimin bile takati yoktu kapatsın duygularımı. Dağ başları gibi yalnızlığımı, yerle bir ettin bir anda.
Yalnızlığımın en acımasız, en uzun zamanında tanıdım seni. Adını ve fikirlerini öğrendim ilk anlar. Ama, zaman o kadar hızlı akıyordu ki; hangi arada isimlerimizle birbirimize hitap etmeyi unutup, isimlerimizin yerine güzel yakıştırmalar, benzetmeler yaptık anlayamadım. Yıllarca beslediğimiz farklı düşüncelerimiz kaybolup, yerini ‘biz’ ne zaman aldı hala şaşırıyorum doğrusu.
Evet yeryüzünde ki bütün güzel sözler sendin artık benim için. Acı tebessümlerimin bereketsizliği bile, senli yüreğimde ezildi gitti. İlk karşılaşmamızda yüzümüzde beliren ilk gülümsem, aramızda ki bütün uzakları yakın etti. O gün yaşadığım her ilk, ayrı ayrı evrimdi benim için. Sana bir sır vereyim mi? Hala ilklerde, hala evrimlerdeyim.
YALNIZLIK MEZUNU
Yıllardır peşimi bırakmayan, bana benden daha sadık olan yalnızlığımlayım yine. Kendimi ondan sıyırmak istedikçe bir misli daha yapışıyor sanki yakama. Zaman zaman ‘biraz yalnız kalmak istiyorum’ diyen insanlara hep gıpta ile bakmışımdır. Hani neredeyse, al ben sana vereyim, benim hayatım yalnızlık diyesim geliyordu onlara.
Çoğu kez hayal kuruyorum yalnızlığıma inat. Kalabalık bir evde, kalabalık bir toplumda düşlüyorum kendimi. Ama bitip tükenmeyen kalabalık olsun istiyorum, geçici olmayan. Bu hayalin içinde ne olursa olsun ama kurtarsın istiyorum beni bu dar boğazdan. Sonra hayal de yeterli olmuyor. Dedim ya hayal işte; hayalimde yaşadığım hayalin ötesine geçemedi.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!