Leyla Işık Şiirleri - Şair Leyla Işık

Neden kararsizim,neden karanligi yasiyorum? Oysa gunesi kucaklamistim daha bu sabah, o da beni.Neguzel gun demistim.Sevinci yudulamistim sicak cayimda, umutlarimla tadlandirip. Gorunmez kanatlarim tasimisti duslerden gerceklere…gerceklerden duslere ucururcasina beni. Beyaz bir tuydum gun boyu…

Karanlik dehlizlere cekti iki cift sozcuk.Gun karardi, bulutlar ofkelendi. Icimde dinmeyen firtina…Goz kapaklarim tasiyamadi onca yuku. Agirlasip suzuldu yanaklarimdan umutlarimin ortasina. Umutlarim ufaldi ufaldi,cekti bir top kumasken…Simdi ben ne yapacagim, neden dolasiyorum odayi boylu boyunca ve dunya neden ufaldi avuclarimda? Daha bu sabah acilan kollarimin arasinda kocamandi. Kavusamamisti parmak uclarim. Binlerce yurek vardi yuregimin icinde carpiyordu ozgurce…Guluslerim tel orgude kan cicegi, Niye?

Onca zirhi deldi iki kelime.Duygularim sarkit dikit dusunce denizinde.

Duvardaki resimlerini indirdim birer birer...
okşanmayı bekliyordu
tozlu gitarında eksik teller.
yer yatağımızın başucunda
birbirine ters düşmüş, hüzünlü terlikler...

Sevginin özlemini taa...içimde duyarak
O yaşlı gözlerimde dalgalanır hüzünler
Bende kalmış eski resmine bakarak
Gözlerimde canlanır o günler.

Kilitli sandıkta bir kaç mektup...ucu yırtık

Kim bu kadın,
Kim?
Böylesine deli divane seven
Böylesine bağlanan gönülden
Sevmek...
Sevilmek...

Kim…Kim üzdü seni? ...

Akşam alaca karanlığıyla sararken, denizin yüreği coşkuyla çırpınırken ve gün kızaran yüzüyle terk ederken bu kenti, bir bankta sarıldığın yalnızlığın koynunda hüzünlü hüzünlü bakıyorsun.

Kim, kim üzdü seni? ....

Belli belirsiz bir ruzgar eser odamda
uyanir sensizlikte uyuyan geceler
bir dal kipirdanir
bir cicek yeserir bahcemde
icimde yeniden filizlenir guzellikler
Guzelliklerde sen gelirsin sessiz sedasiz

martıların kanatlarında tutsak düşlerim
geceye inat dönüyor
dönüyor başımda
sensizlikte tuzlu damlacıklarla
ıslak gözlerim
ulaşamadığım

Günlerdir yalnızlık ağ örüyordu yüreğimde, yılların ağısı zehirliyordu sevinçlerimi ve hüzünler gülümsüyordu yalnızlığın çepeçevre sardığı iç dünyamın köşelerinde.Uykudan mı uyandım? Mutluluğa gebe çiçeklerimin doğum sancıları mı uyandırdı beni,yeni güne yeni yaşama yeniden? Bilmiyorum.Ne önemi var? Çoğul yaşamın içinden mutluluğa uzanıyor ya artık kollarım.Silkinip atıyorum ya yalnızlık bürüntüsünü
Sen mi geldin?
Yaprakların döküldüğü,
Ağaçların yalnızlığa soyunduğu mevsimde.
Unuttuğum sesimle dinlemek için mutluluk şarkılarını.
Yükünü taşıyamadığım dunyayı kollarımın arasına sığdırmak için yeniden,

Günlük güneşlik bir güne veda edip, yorgun bedenimi dinlendirmek için bırakıp uykunun kollarına düşten düşe yolculuk ederken bedenimi okşayan yağmur-toprak kokulu esinti,cama vuran ahenkli yağmur damlacıklarının sesi ve hiç susmak bilmeyen kuşun seranatıyla uyandım düşler arası yolculuğumdan.İster istemez dudaklarımın arasından süzüldü,sevgiliye ayrımsatmadan terkeden sevgilinin edasıyla '' yine mi? ''
Yine mi?
Yağmur...

Yağmuru seviyorum,çisil çisil olanını delicesine yağanını da. Yatağımdan kalkıp pencerenin önüne geliyorum. yarı açık pencereden yarı aralık perdeden dışarıya bakıyorum. Sokak lambalarının aydınlattığı gecede yağmur damlacıkları ışık süzmesinin içinden toprağa, yaprağa, çiçeğe kavuşmanın sevincini, coşkusunu yaşıyor.

karanlik gecelerime yildizlar dogdu sevgilim
cekildi aradan kara bulutlar.
simdi artik sana yakinim
gunes mutlulukla aydinlatti ufkumu.
acik denizlerde yelken acti duygularim.
sevginle yorgunum