Leyla Güleçöz Şiirleri - Şair Leyla Güleçöz

Sırdaşın da sensin
Yoldaşın da sensin
Annen de sensin
Baban da sensin
Eşin de sensin
Sen senin herşeyisin

Leyla bir isimdi, cismi olmadı.
Kimse onun için nara yanmadı.
Kırgın yüreğine dünya sığdı da,
O, bir kulun gönlüne sığan olmadı.

Bakmayın adına türküler yazıldığına

Şu dağın ardında bir şehir varmış.
Insanları mutlu, havası temiz.
Yıldızlar inermiş her gece yere
Kötülük ne demek kimse bilmezmiş.

Kavgayı unutmuş orda ahali

Medet sendedir, ey Rahman-ı Rahim
Dermansız kulların dermanı sensin.
Yaraya merhem olan kimse kalmamış.
Şu bi çare gönlümün sahibi sensin.

Bilirim ki, duaları işitip cevap verensin.

Yıllar önceydi…
Yolum Anadolu’da bir köye düştü.
Biraz durup dinleneyim istedim.
Bir ses duydum arkamda
Selamün aleyküm evlat
Ve aleyküm selam diyerek,

Dedem anlatırdı, torunum dinle!
Bu memleket çok çekti kafir elinde.
Ezan yasaklanır, Kur’an gömülür,
Çok zulümler gördük, şükür bu güne.

Namazı bırakma, Kur’an’a sarıl.

Bir gün çekip gideceğim buralardan,
Ne İstanbul beni özleyecek, ne de ben İstanbul’u
Ne vapura yetişmeye çalışan insanlar,
Ne de Yeni Cami önünde yemlenen kuşlar,
Hiç biri gelip geçmeyecek gözlerimden.

Ölüm! ahh ölüm!
Koca bir gerçek olarak karşımızda dururken,
Nedir, seni yalanmış gibi algılamamıza neden olan?

LEYLA GÜLEÇÖZ

Ölüm bir an işi...
Ömür bittimi,
Ne bir an ileri,
Ne bir an geri...!
Ey nefsim !
Allah'a dayan,

Ölüm! ötelerden haber veriyor.
Ey nefsim, neden ibret almazsın?
Günahların dağlar gibi sırtında,
Nasıl olur da, Allah’tan utanmazsın?

Huzura durma vakti geldiği zaman,