Kesilmiş Fotoğraflar Şiiri - Hüseyin Özcan

tam unutmuşken seni,
aklımdan çıkmışken.
hayalin bile,
kaybolmuşken hatıralar denizinde.
yıllar sonra
tekrar çıktın karşıma.
olmaz olası kader mi desem,
rastlantı mı,tesadüf mü,
yoksa çekmediğim arta kalan
acılarmı çalıverdi kapımı,
yine karşımdasın………
sanki heba olan o gencecik yılların
en büyük suçlusu olduğunu bilerek,
hakim karşısında ifade verir gibi
binbir pişmanlıkla
ellerin önünde birbirine kavuşmuş
boynu bükük….
dudaklarından zorlayarak çıkan
birçift özür duasıyla
bunca yılın günahlarını,
çekilen çilelerini,
dökülen gözyaşlarını,
olmayan sabahlarını binlerce gecenin,
affedeceğimi mi sandın.
sandıysan eğer….çok yanıldın.
çektirdiğimiz resimlerden bile
kestim attım ben seni.
adının tek harfiyle başlayan
bir söz dahi söylemedi dilim.
ihanetinle dağlandı yüreğim yıllarca,
canım yandı…acıdı içim.
özür dileme sakın,
sakın yalvarma…….
haykır,
kabul et kalleşliğini.
söyle dürüstçe,
kabul et ihanetini.
haykır ki,
ben kendime geleyim.
haykır ki,
kabul edemeyipte gidişini
yıllarca kendimi avuttuğum
o zalim gerçeği artık kabul edeyim.
böyle masum durma artık,
gözlerini gözlerimden saklayarak
akıtma boşuna gözyaşlarını.
nafile……..
çünkü,
resimlerden bile
kestim attım ben seni……