Buğulu camlara yazardım seni, yüreğime kazırken.
Ay ışığı dökerdim gözlerine her gece,
Gülüşün gece buğusuydu.
Parıldayıp sarıverirdin karanlığımı.
Kirpiklerimle martılar tutardım, denizleri sustururdum.
Seni dinlemek isterdim hep…
Yaşadığım her gün,
yaşama attığım her adım,
bilinmezliğe götürüyor beni…
Yoluma saçılan yıkımı, felaketi aşamıyorum.
Durmam, geriye dönmem olanaksız.
İçinde ölen doğrularımı görmemek için gözlerimi kapatıyorum.
Afet, önce göğün ikinci katında koptu,
Tanrı güneşi buluttan torbasına soktu;
sonra ışıktan sopasını savurdu sağa sola,
kim bilir kimleri dövdü öfkeyle bağıra bağıra.
Dayaktan kurtulmak için bulutlar,
Hiç bekleme geceler güneşle üstünü örtmez
Paylaşmaya kıyamadığım yalnızlığım emrine amade
Hüzün esmeğe başladığında bir gece yarısı odanda
Üşümemek için çek üstüne örtün…
Ağlamaktan çekinme, ağla, ağla, açılırsın,
alışkın buna benim yalnızlığım.
Direnmek, olmuyor,
Vakit kalmıyor barış için…
Savaş yaklaşmakta hızla…
Sonrasını görüyoruz birlikte,
bir yıkıntı içinde…
Direnmek, olmuyor,
Yorulmuşum ve direnemiyorum…
Vakit kalmıyor barış için…
Savaş yaklaşmakta hızla…
Sonrasını görüyoruz birlikte,
bir yıkıntı içinde…
Osmanlının küllerini savuran
Türkiye Cumhuriyeti’ni kuran
Otuz Ağustosu onurum yapan
Kahraman askerin nerede atam...
Aşka, sevdaya dair tüm yalanları, ihanetleri, yüreğinin
Ucundaki kalemin kurşunuyla yola getirmeye çalışan;
sarhoşluğu, rakı beyazlığı dinginliğindeyken üç beş satır aşktan,
sevdadan yazmaya çalışan, kendi halinde bir garibim işte...
Adımın ne önemi var! ...
Güneş yeni bir sevda için doğar her sabah
güller yeni bir sevdayı kokar, koklayana
benimse her seherde düştüğüm hasret yoludur
kayalarda yansır çığlığım duysun diye
bu gönül özlemiyle hükümran ıstıraplara...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!