Soğan,ekmek yemeği,
Yağmur suyu içmeği,
Köye yaya gitmeği
Gördün mü hiç beyefendi?
Aç karnına gülmeği,
Bakın bir gün ne olacak
Güneş baştan doğacak
Herkes eşit olacak
Yoksulluk sararıp solacak
Şoförün arabası
Hiç unutamayacağım,
O gördüklerimi hiç.
Beton üstünde yatanlar,
Aç dolaşanlar,
Nefretle bakanlar vardı içlerinde.
Unutamayacağım İstanbul’u.
Gözlerde konuşur bazen,
Gülümser,üzülür,ağlar,
Sever.
Nefretle bakar insana.
Anlatır dertlerini,
Bakarsa,anlar halini.
Bu ses,
Bu alt taraftan gelen ses,
Halkın sesidir,
Varlığının ispatıdır.
Bu ses haksızların başını ezecek,
Soyguncuları yok edecektir.
En büyük umudumla öğretmen oldum
Gerçekte en büyük belamı buldum
Yapayalnız kaldım sarardım soldum
Öğretmen oldum öğretmen
Aydınlatacaktım her tarafı
Seslenmek isterim,dağlara,taşlara.
Ovalara,kuşlara.
Büyük büyük başlara,
Öldükten sonra…
Ağlamak isterim,bana ağlayanlarla.
Ölüm,hiç kimsenin
Gözünün yaşına bakmaz.
Acımaz,yakanı da bırakmaz.
Ağlasanda,yalvarsanda…
Hiiç dinlemez,hiç.
Sözünden de caymaz.
Sen dünyadan
Memnun kalacak mısın
Ömrüm
Geçirdiğin günleri
O karanlık günleri unutacak mısın
Söyle ne yapacaksın
Doğuşumdan rahat uyku almadım
Geceleri hayallere doymadım
Cahil deyip ben halkımı soymadım
Uyku neden girmez oldu gözüme.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!