Kardelen Çiçekleriyle Kaplı

"Mana kalıcıdır, suret yok olur."
-Mevlana

Rüyaların yalan olduğunu bilerek.
Ölüyorum rüyalarımda acı çekerek.
Yaşıyorum uyanmak istemeyerek.
Her geçen gün ölüyorum biraz daha,
Bugünde gördüm zehirden bir rüya,
Hayal meyal aciz bir hülya,
Eski püskü bir bankta laflıyoruz güya.
Senin elinde nergis benimkinde fulya,
Boynunda kolye, kör ediyor tenindeki foya!
İnanmadım, korktum ilkin.
Bilmiyorum yeni bir sürgüne hazır mı bedenim?
Peki ya o deve? Kaç fecir daha taşır beni?
Bilmezdim birkaç kelime yazan bu sayfanın,
Bu denli ağır, vahşi, hırçın ve gaddar olacağını.
Bilmezdim ki ölümden önce ölümler tadacağımı.
Ah bilseydim merdivenlerin yokuşlara isyanını,
Tepelere olan sevdamı kusar mıydım deryaya.
Kavga ettim aklım ile,
Gördüklerim gerçek mi rüya mı bilmeden.
Kavga ettim kalbim ile,
O varsa gerçekliğin ne önemi var bilmeden.
Onla yaşadığım her an,
Postmodern bir gerçekliğin de ötesinde.
Ve bir mektup sanki çağların ötesinden.
Uyanamadım, gerçekliğim oldu o hatıralar.
Çaresiz bir andan yalnızlığa gün saydım.
Şimdi zümrüttendir musalla taşı.
Ölümümde haktır yangındaki evlere sığındım.

Sahi anlatsana n'olmuştu o gece?
Benle yaşamıyorsun,
Yanılmıyorsam yaşlanmıyorsun benimle?
Başkalarıylasın o rüyalarda.
Dudaklarında başka heceler gezinir,
Kalp ülkenin kağıt ordularıyla.

Kardelen çiçekleri kaldı karlar altında.