Şarkılar eskidi, rüyalar kayıp buralarda
Gülmek yasaklandı bana, ağlamak ayıp yazıldı
Bende kalmak isterdim oysa
Sonsuza kadar canım olmanı dilerdim
Yazgım böyle imiş güzel kız
Benim olmasan bile ben yine de seni severdim
Söylenecek kelimeler kaldı dilimde bu aşka dair
Ve iki dize bu şehre... Kimselerle paylaşamadım
Bu şehir ki; benim hüzün gözlü yarim
Ettiğim duam
Mühürlenmiş dilim ve mürüvvetim
Ve sen; elimde kalan tek şeyim
Her şey biter bir gün gülüm
Bir bitmez vakit gelir
Sevdam bir kırmızı karanfil
Ya da dağ çiçeği olup açar
Ak ellerin kızıl kanımda yüreğimin
İşte o vakit
Senin olmadığın yeri neyleyim
Neyleyim sensiz evreni
Hangi kalemin kara yazısıysa bu
Parçalamak gelir içimden
Açmamış gülleri yakmak
Bana sırf yokluğunu anımsattığı için
Saçma sapanım kaç gündür
Kaç gündür kayıbım; (Gittiğinden beri)
Ne kadar zamandır cam kırığı dolu
Senin için çarpan yüreğim
Kaç gecedir uykularım
Adını sayıklayarak bölünüyor
Saçlarına gül takmalıyım
Tel tel ipek saçlarına
Yalnız ben dokunmalıyım onlara
Adını bir yerlere kazımalıyım
İhtişamlı, dehşetli güzellikte bir yer olmalı
Ama benden başkası o güzelliğe varmamalı
Sekiz on beş otobüsünde
Güneş vurmuş yarin yüzüne
Gerdanına, beyaz tenine
İki düğmesi açık gömleğine
Sekiz on beş otobüsünde
Belli değmemiş on sekizine
Zaman sensiz geçmez oldu bir tanem
Her hecem bir hıçkırık olup düşüyor dilimden
Gözümde artık yaş yerine iki damla kan var
Ve ruhumda infial
Tüm güller birer billur damlacık
Bir hüzünlü beste
Dinlerken
Yarıda kalan bir şarkıydı
Seninle yaşadığım...
Asla tamamlayamadığım
Bir hüzün şiiri
Bir ağıt....
Ah seni kalbimden bir çıkarabilsem
Her şey ne kolay olurdu
Yaşamak, nefes almak bile
Ne kadar sıradan
Hatta gökkuşağı bile
Seni unuttuğum anda yedi renk
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!