Umudumu karanlık gecelerde
Geceden de karanlık saatler de yitirdim
Acemi düşler kurardım o zamanlar
Asla gerçekleşmeyeceklerini bile bile
Sen ağlardın peşim sıra hıçkıra hıçkıra
Sadece beni değil
Sonbaharda ölen ağaçlardan
Son yaprak düştüğünde döneceğim güzel kız
Ağlamayı bıraktığında mısralar güleceğim
Şafağın tatlı kızıllığında
Gezinen peri kızları döndüğü vakit
Son bir buselik isteyeceğim
Seni kahverengi gözlerine yazdım
Umudumu bulutlara
Yalnızlığımı martılarla paylaştım
Yokluğunu anlattım çocuklara
Gittin bir ağıt tuttum usulca
Gittin gömüldün karanlıklara
Ne zor şeymiş senden uzak kalmak
Bir günahı dahi sensiz yaşamak
Bilinmez bir şehirde, semden uzak
Küf kokulu, ucuz bir otel odasında
Ömrün baharında, ayaz ortasında
Yokluğunu anımsamak
Beni kaç kez vurdular
Kaç kez asıldım sebepsiz
Bilsen seni görürüm diye
Ne karlar, ne rüzgarlar yedim
Kaç yağmur altında ıslandım
Oysa ki adını yüreğime yazıncaya dek
Kavuşmazlığımızın o son saatlerinde
Yanımdan ayrılıp
Önüm sıra yürüyüşün yok mu sevgilim
Bilsen o anlarda nasılda serseri
Nasılda derbederim
Düştüm hain pusuya
Köşe başındaki karanlık ve dar sokakta
Ne umutlarım vardı oysa
Çekip giden ne can dostlarım
Hepsi uçtular az evvel
Beni terk eden ruhumla beraber
Boynunu devirip sağ yanına
Bakışın yok mu o yeşil gözlerinle
Kahverengi gözlerime
Utanıyorum o an ölesiye
Biliyorum çok ayıp yaptığım
Gözlerim takılıyor
Az evvel düşen bir kar tanesi gördüm
Ve anladım ki gülüm
Bu dört duvar arasında sensizliğe sürgündüm
Ve yalnızdım; bir taş kadar yalnız
Avluda, zemheride bir başına üşüyen
Servi kadar yalnız
Akrepler geziyor her gece
Yastığımda yorganımda
Gözümde, gözbebeğimde
Akrepler geziyor beynimde
Her hücremde
Kıskaçları kemiriyor benliğim
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!