Kamile Kaynak Şiirleri - Şair Kamile Kaynak

Yine bu gece hayatımdan bir paket sigara bitti.
Her bir dalı ayrı bir acıya sarılıp yandı kül oldu.
Küllerini atmak istediğimde ise rüzgar vurup tekrar üzerime yağdırdı.
Düşündükçe beynimde kopan fırtınaları hissizleştigim anlarla bocalamaya başladım.
Hangisiyle savaşsam yenilgiye uğradım.
Her yenilgi benden bir can aldı.

Çocuk iken nasılsan büyüyünce de değişmiyor. Bir tek acına acılar ekleniyor.
O zamanda içime atardım, akşam olunca sessiz bir köşede ağlardım.
Hiç bir zaman insan içinde ağlamayı sevmedim. Hep dik durmak zorundaydım. Bu yüzdendir yolun yarısına gelmeden yaşlanmam. İnsan zamanı tüketmeliydi oysa zaman bizi tüketti.
Bakmayın öyle genç göründüğüme her gece ne fırtınalar kopuyor içimde.
Ne depremler oluyor şu yüreğimde bilemezsiniz.
İçim göçük altında, yıkık, harabe

Hayat dediğimiz düz bir yol değil ki koşup gitsem. Benim yolum taşlarla dolu bir adım atmak bile o kadar zor ki.
En yükseklerden düştüm dibe öyle bir rüzgar savurdu ki herşey alt üst oldu. En yakınım dediğim yedi kat yabancı oldu.
Ne uzanacak bir el nede tutunacak bir dalım kalmadı. Gülmek haram oldu sanki günlerce bir boşluğa bakakaldım. Ne bir ses vardı ne de kapımı çalan.
Herkesin canı olan ben şimdi yapayalnız.
Bu karanlık içinde bir başımayım.
Sessizliği bozan ise ağlama seslerim.

Gözlerinin yaşlarla doldugu bir gecede rastladım sana.

Kıyamadım o yosun gözlerine.
Öylece geçip gidemedim.

Karanlığına ışık olmaya,

Boş bakıyor artık gözlerim.
Seninle birlikte heveslerim, umutlarımda gitti. Ne kadar denersem deneyim olmuyor.
Sadece anlık mutluluklar, yalnız kalınca
Yine hissediyorum o acıyı.
Öyle bir acı ki sanki sönmüş bir ateşin közü kalmış yüreğimde kavurdukca kavuruyor içimi.
Hiç beklemediğim yerden vurdu bu sefer hayat.

Zamanla geçmiyor işte.
Zaten zamansızlık değil mi?
Bizi bu hale getiren.
İçimdeki ateş sadece köze döndü.

Acısı yine aynı hatta artıyor her gece.

Ya sen bana geç kaldın ya ben sana erken geldim.
Zaman mı yanlıştı yoksa biz mi?
Nerede hata yaptık.
Yeterince sevemedik mi?
Ben senin yağmurlarında yıkanamadım.
Sen ise benim akvaryumuma alışamadın.

Zeynebim,
Boncuk gözlü, kokusuna hasret kaldığım.
Ömrünün baharında yitip giden güzel yeğenim.
Bir bilsen yokluğun da annen neler çekti.
Gözyaşları sel oldu aktı,ne gecesi ne gündüzü kaldı.
İçine düşen kor ateş yakıp kavurdu.

Nasılsın? Diye soruyorlar
Kötüyüm desem kimin umurunda.
İyim desem içim biliyor artık bu yalana kendimi de inandıramıyorum.
Düşün ki binlerce insan var ve ben kimseyi görmüyorum.
Çığlıklar belki de haykırışlar ama duymuyorum.
Onlarca renk var ben ise griyim.