ey insanoğlu şöyle bir dur hele
ruhsal bunaklığın sen neden ki hep içindesin
Çiy süt emdiğin hep bilinir bilinir de kan emmen de sana şart mı?
Ya aklın yok ya da sana nankör nefsin bindiğin dalı kesmektesin
yoksa senin duyguların da kart oğlu kart mı?
de haydi be...
ılgıt ılgıt sinsice çöktü ya yüreğimize kahpelik
kor gibi de yanarız
sessizlik sarar sersemlik yüklü hüzünlerimizi
daha da sana ne elzemdi ki
bir hayat bahşedildi o nankör yüreğine
ruhumun sancısı bile mahkum ellerinde
kör ettiğin gözlerim aklımı kullandırmadı ki
oysa ki ta baştan sırıttı hafifliğin
de hadi gönül söndür
o gözlerinin içinde ki kıpkızıl ateşi
illa ki
ruhun kar tanesi gibi temizi gerektir
ancak o vakit atacaksın içinde ki illeti
virane’me ki düştü yol öksüz kaldı solum
eski günler akla geldi sararıp da soldum
bir gece hüznüydü çöken güne çıkmaz yolum
sensiz anılar kökten küs ahla çok saç yoldum
ah gönül ah vah de dayan kalbi kırdı Nazan
kapandı kapı ama biz düştük ne de olsa
ve kılı kırk yarmayıp olduk kökten refüze
çok muhkem görünür de ya çıkılamaz yolsa
yazda gönül açmadı güvenilir mi güze
bu nizam terazisi yalan söylüyor yüze
bahtsızlığın yazısı alnıma çizilince
mil çekildi gözüme kor düştü ak gönlüme
ati şaşkına döndü ağladı ince ince
huzur suyu olanlar köz biçti pak gönlüme
tüm terslikler yığıldı yönüm dönüşte yitti
içimizde ki fesat ruhlar hücrelerimizi şaha kaldırışta
dürtülü duygularla itiveriyor bizleri her an bir başka başka yöne
öyle ki iki gözümüzle görsek de
kalp gözlerimiz dumura uğramış laf söz anlamayan bir sarhoşlukta
altına kahrı kustuğum koca çınarlar
kıvrım kıvrımda kıvranıyor çöl varı dertler de
o yalın ayakla dolaştığım sokaklar
zemheri gelecek diye deli deli dövünüyor
hüsran kokan algıların dalyasında
gönlüm nankörlüğü kucaklıyorlar hüzzamlarda
İnsan olabilmenin erdemine erişilmediği an
İçinde boğuşup durduğumuz ateş çemberinin
En yüksek derecesin de
Yakıp da köz eder bizleri cehennem
Bu fani âlem de hiçbir şeyin boşuna olmadığını
Hatırlattığı gibi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!