Bir zamanlar
Bu topraklarda
Kimseye minnet etmez
Açlar yaşarmış!
Namı diğer “çıplak” diye söylenirmiş adları.
Lakin onuruna düşkün insanlarmış.
Ilgıt ılgıt esen yeller
Kırar dallarım dallarım.
Yâr oturmuş yaram deşer
Kırar kollarım kollarım.
Coştun, aktın ırmak gibi gönlüme,
Kalbimin seddini yıktın da geçtin.
Sevgi tohumları ektim dünüme
Henüz yeşermişken biçtin de geçtin.
Bize, bizden başka, ‘öteki’ diyen
Türlü dümenlerle bölmek isteyen
Şu ata yurdundan hep ebediyen
Süpür keferenin cazgırlarını
Bu kutlu sevdamız yara almadan
Hisarcık’tan çıktık yücelerine,
Aşılmaz bellerin, yolla güzelsin.
Destan yazdık dağın nicelerine,
Keveninle eşiz, balla güzelsin.
Doruğuna çıkıp seyre dalınca,
Yosun tutmuş kalbimin
Örtüsünü arala.
Mor dağların eteğinden
Güz sarısı al getir.
Kızıl akşamların yeşil söğüdü
Gediği aştım da düştüm yollara,
Hasret kaldım beni saran kollara,
Sonunda kuruyan yeşil dallara
Ümitle içimden çıkasım gelir.
Ne çekilmez çile imiş bilseniz!
Tepele düşmanı, verme amanı!
Haini ezmenin geldi zamanı.
Kaldır içindeki kasvet, gümanı,
Barışın kartalı uçsun böylece.
Cihanda var mı ki benzerin senin,
Çektiğim acılar dinmek bilmedi.
Hep senden hediye avare yıllar.
Kara bahtım gözüm yaşı silmedi
Dilerim, ulaşır tüm yâre yollar.
Yar eliyle goncaları derdim de.
Kışın bez yıkarmış Sıtmapınarda
Ondan sızlar ayakları Anamın.
Her şeye koşarmış tipide, karda.
Bu sebepten hastalığı Anamın.
Anam bir başkadır, dünya güzeli.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!