Kadim Dolunay Şiirleri - Şair Kadim Dolunay

Yüzündeki nur, al güllere dönüşür birden
Yüreğin can ikliminden, sözlerin nehirden
Hangi yıldız unuttu sende göz kırpışını?
Gülüşün aşk denizinden, gözlerin şiirden

Güzelliğin, tüm renkleri söker bir resimden

Ben, zengin cümlelerin zekâtıyla geçinen
Bir fukara cümleyim ey sevilen.
Baş hecem sen, son hecem bir hayalin iç çekişleri…
Ümitsizlik boynumu büktüğünde, kalbime en yakın olur başım.
Kalbimdekiler gözlerime yansıdığında görmen gerek
Bir hüznün nasıl yürekten yaktığını.

şk mürekkebi, gül kokulu kalemi kuşattığı bir gecede,
Her muamma cevap bulur, çözülür birkaç hecede.
İşte hüzün ülkesindeyim.
Bu ülkede gözyaşı yok, gözlerin göremeyeceği kadar uzak,
güneşin inemeyeceği kadar derin mülahazalar var.
Bu ülkede çığlık yok, nidalara meydan okuyan sükûtlar var.

Aşk için, sevda için ne kadar çok söz söylendi, ne kadar çok şey yazıldı. Aşk için, sevda için yazılmış ve söylenmiş ilk sözümdür “Aziz Yar”.
Firakın acısını tattıran ve beni ‘Ben’ yapan, beni Fatih yapan İstanbul’dur “Aziz Yar”.

Hüzünlüyüm artık. Şad olma vakti yakın mıdır? Meczup hallerime medet yakın mıdır? İhvanlar düşünmesin! Bu bende ki yangın mıdır? Gerçek sevginin timsalidir “Aziz Yar”.

Beni haktan uzaklaştırmaz, hakka yaklaştırır. Kararan kalbimi şefkatiyle paklaştırır. Hüsün dolu halleri beni hayranlaştırır. Sevilmeye en layık olandır “Aziz Yar”.

Ey Arkadaş!
Arkana bile bakmayacağın bir yolculuğa çıktığın vakit,
Kalplere düşer meçhul bir ihtilaç, durma sen var git!

Dava istikrar üzerine kurulur, vuslat ümidiyle yürüyeceksin..
Ayakların nasır tutsa da, tevekkül eyleyip sürüneceksin..

İçimin Mekke’sinde bir yetimim şimdi…
Hüzün senesinden kalma sanki bütün baharlar.
Şafağından vurulmuş geceler düşüyor ömrümüze yine,
Ve bir hicretlik uzaklıkta duruyor Medine.

Bir şiirin yüreğine bıraktım özlemlere dönüşen sevinçlerimi.

Bir ayrılık yankısı var nefesinde…
Kelimeler buz tutarak düşüyor dudaklarından.
Ellerin, ellerimi öksüzlüğe bırakıyor,
Gözlerin rotasını değiştiriyor, uzaklaşıyor gözlerimden.
Ey bakışlarına aşktan öte mana verdiğim..!
Bıraksan da ellerimi hicranınla,

Üç noktam…
Noktasız cümlelerimiz vardı seninle.
Ve üç nokta miktarınca susuşlarımız…
Hüznün, sevincin, sinirin…
Her duygunun ritmi başkaydı sende.
Kalbinden kalbime dolanınca aşk kokulu nergislerin,

Uyan çocuk..
Kaçıncı rüyaya yumdun gözlerini
Bu yalancı dünyanın kan feraceli baharında?
Saf değil düşlerin kadar, gözleri açık gördüğün kâbuslar.
Uyanmayla başlıyor kalbin ritimsiz vuruşu…
Unutulmuş bir sızının, yeniden alev oluşu.

İlkin, gözlerinden çaldım rüyalarıma giydirdiğim düşleri.
Sonra, yüzünün ayva tüylerine astım gördüğüm sergüzeştleri.
Ben, aklının kıyılarında donarken
Sen, yüreğimde yeni umutlar yakıyordun.
Ben, göz pınarlarında şiirlere dalarken
Sen yine rüyalı, sen yine uzak bakıyordun.