İzzet Selçuk Cumaoğlu Şiirleri - Şair İz ...

KİMSE KALMADI

Yalnızlığı paylaşacak kimler kaldı ki
Her biri benden sessizce kaçıp gittiler
Eser kalmadı ahenkten denge bozuldu
Tüm sevgileri bir yana atıp gittiler.

Uysal mı uysaldı
Yumuşak tüyleriyle kedicik.
Evin her köşesinde
Hoplaya zıplaya oynardı.
Arasıra sahibine
Kendisini sevdirmek için

Bodrum’da gün batımı senin kadar güzel,
Senin gibi hırçın deniz,
Senin kadar albenili Halikarnas,
Ve burada yaşanan aşklar senin kadar acımasız.
Gökyüzündeki ay mı çapkın ne?
Gökyüzündeki yıldızlarla flört ediyor,

Seni aklımdan bir an bile atamıyorum,
Düşüncemden uzakta asla tutamıyorum.
Hayalin hep benimle, sende boğuluyorum,
Bir an için de olsa çık aklımdan ne olur.

HOŞÇA KAL

Umut mu… ne umudu?
Söylediğin o şeyi
Yıllar oldu gömeli
Yüreğimin çölüne

Sen en güzel annesin sevgiyi doğuran,
Aşkı yüreğinde hamur gibi yoğuran,
Güzelliği ateş, yürekleri kavuran
Kar tanem, sevda çiçeğim, biricik annem.

Melek sandım seni, başka yere koymadım,

Üşüyorum,
Damarlarım boşalmış
Kanım çekip gitmiş başına buyruk.
Üşüyorum.
Kalbim bomboş
Düşlerim öksüz

Uçup giden yıllara çok sitemim var,
Neden böyle habersiz vurup gittiniz.
İnsafsız davranıp da boynumu bükük,
Acı dolu yürekle koyup gittiniz.

Gençliğimi tüketip serdim yollara,

HASRET

Beklediğim yollar sen oldu bana
Kokladığın hava ten oldu bana
Bir kere gülüşün can oldu bana
Hasreti sen diye koydum içime.

Ağlamak yok dedim aşkın peşinden,
Atıldım gönlünden, çıktım düşünden,
İçime gir de gör, bakma dışımdan,
Nefreti kalbime anlatamadım.

Akmasın istedim gözlerimden yaş,