İstanbul da Yalnızmış Şiiri - Duygu Dinç

Gözlerim yaşardı
Ama ağlamadım
Tuttum kendimi
Bırakmadım kendi elimi
Yuvarlanmadım uçuruma
Belki daha fazla yaşamak istediğim için
Belki de yalnız kalmak istemediğimden
Kimbilir…
Hava mı soğuk
Yoksa ellerimi üşüten yalnızlık mı
Gel tut elimden İstanbul
Bırak hava soğuk olsun
Yalnız değilken ne önemi var soğuğum
Gel çek beni karanlıktan
Ağzımı kapat tam haykıracakken
Güldür beni tam ağlayacakken
Bak, kendim başaramıyorum
Basamaklarını gördükçe korkuyorum hayatın
Yine bunalımlardayım
Ellerim ceplerimde
Amaçsız
Bir o kadar da amaçla yürüyorum
Ama örtüşmüyor içimdekiler
Ne düşündüklerim
Ne hissettiklerim
Hadi gel anlat bana doğruyu, eğriyi
Bir sana inanırım bilirsin.
Bir seni dinlerim can kulağıyla
Çünkü bir sen anlattıklarını yaşarsın
Yada bir sen yaşadıklarını anlatırsın
Gel,
Gel de doğsun güneşim
Kurtuluşum sensin
Ne dostlar tanıdım
Ne şehirler…
Hepsi birer birer terk etti
Yapayalnızım –kelimenin tam anlamıyla-
Düşüyorum
Hem de hiç tökezlemeden
İttiriyor beni yaşadıklarım
Gel de sar yaramı tuzlu suyunla
Yetmez oldu gözyaşlarımın tuzu yaralarıma
Bir sen baktın anne şevkatiyle bana
Bir sana inandım ben “Üzülme geçer” dendiğinde
Hadi gel
Yada…
Sen gelme…
Kıyamam ben senin gülyüzüne
Bunca derdin içine girme sen
Ben geleyim
Geleyim ki uzaklaşayım
Seni de uzak tutayım
Hem
Uzun zaman oldu görüşmeyeli
Uzanamadım ne zamandır Kadıköy’den Sarıyer’e,
Göz kırpışından haz alamadım ne zamandır Kız Kulesi’nin…
Ben geleyim
Geleyim ki
Kucakla yeniden beni
Aramıyorsun siteminden uzak
“Özlemedin mi? ” sorusunu hiç hatırlamayarak
Bana yeni bir yaşam kur
Senin gibi mağrur
Ama bir o kadar da mütevazi olayım
Derdim olmasın
Kazara olduğunda da yutuversin kalabalığım
Yıllar geçtikçe gençleşeyim
Bana aşık olsun, beni bir kere gören
Yalnızlık korksun benden
Haddini bilsin karanlık
Umutsuzluk kalmasın en ıssız sokaklarımda bile
Tüm bunları başarabilirsem
Çok mutlu olurum değil mi?
Bırak da İstanbul olayım Beyoğlu,
Çok ihtiyacım var inan
İzin ver bana İstanbul desinler, Adalar
Söz benim de Adalar’ım olacak
Hadi lütfen İstanbul’u İstanbul yapanlar
İstanbul olmalıyım yaşamak için
En önemlisi yeniden doğmak için…

Bir varmış,bir yokmuş
Bir bebek doğmuş evvel zaman içinde
Adını İstanbul koymuş deniz,
“Hoş geldin,ben sensiz bir hiçim”
Yaşlı bir adam fısıldamış bebeğin kulağına
“Ömrün uzun olur da,bahtın güzel olsun”
İki damla yaş akmış İstanbul’un gözlerinden
-Daha dünyadaki ilk dakikalarında-
Ağlamış doyasıya,
Çünkü İstanbul,
Yalnızlıktan korkuyormuş…

(28.04.05)