Doğru da Yalan Şiiri - Duygu Dinç

Karanlığındaydı yalnızlığım...
O varlığına içten içe övündüğün
Uçsuz bucaksız karanlığında...
Ben kendimi bildim bileli ordayım
-Hani yeniden doğmuştum ya
Seninle tanışınca-

Bitmez tükenmez denilen sevdalar da bitiyormuş
Aynı “tükenmez kalem” dedikleri her kalemin
Bir gün mutlaka tükendiği gibi...

Umursamazlığındaydı sessizliğim...
O kimbilir kaç kişiyi kurban ettiğin
Can sıkıcı umursamazlığında...
Gerçi yalan dünya, herşey boş
Umursasan nolcak ya...

Her hayalde bir kırık olmalı mı hep?
Bütün pembeliklerde bir siyah leke?
Her düz yolda bir çıkıntı,
Her kibrit kutusunda ters bir tane...

Gözyaşlarındaydı sıcaklığım...
Dokunsaydın anlardın...
Hiç düşünmedin mi, soğuğa ağlıyorum
Bu sıcaklık nerden kaynaklanıyo
Düşünseydin anlardın...

Sorumsuzluğundaydı kederim...
O bilsen insan içine çıkamayacağın
Utanılası sorumsuzluğunda...
Gerçi ortalıkta, dünyada
Bu kadar sorumsuz varken
Sen sorumlu olsan ne yazar da...

Ağlanılası bir halde
Sahte gülücüklerle
Kendimizi bile kandırdığımız şu dünyada
Yalan olmayan tek şey söylesene bana...

Yalnızlık dışında...

(28.02.04)