Bir gözünü kısıp her güldüğünde;
Kalbime nişan alıyormuşsun.
Bu durumda;
Uzun menzilli gülüşlerin,
Suç aletidir bu cinayetin.
Sen değil miydin?
Aklımda düşlerimi, ağzımda dişlerimi susuşuyla düşüren.
Bir şey yapmamış gibi topuk sesleriyle sesime basan,
Öncesi olmamış gibi yabancı.
Yâr dedim ardından, yarıp gitti gönlümü.
Yanlış anladın diyemedim.
Ve hâlen,
Yârin yaraladığı yerdeyim yıllardır.
Yâd edip yâri yazıyorum yine yüreğe,
?Hadi uyut beni derdi.
Unut beni! demeden önce...
Aklımdan kıskandıklarını da ayıkladım oysa.
Yanlış anlama!
Yokluğuna şiirler yazıldığı duysan da,
Içindeki sese uyma!
Dönme...
Birbirimize ne güzel de birer süstük, sonra sustuk.
Bu bir soygundur! da demeden aşkı soyduk, üstümüzden.
Yüzüstü yatırılıp, yüzüstü bırakılmış aşkın şahidi miydik yoksa katili mi?
Biz bizsiz daha ne kadar güzel olabirdik ki, şimdi?
Ne fondotenin kapatabilir özlemini,
Peki, şimdi gittiğin adam nereden geldiğini sormaz mı sana?
Saçında o kadar koklama izim varken.
Hatırla her şeyi,
Hatırla gel.
Hevesle kaç sese, sen sanıp sarıldı kulağım,
Kucağım, kaç zamandır yetim başka bir aşka.
Belim, beni bile taşımazken senden sonra;
Elin, şimdi kim bilir hangi yeni sevdaya yemin...
Kaburgasından yaratılmış kadının sol göğsünden düşerken adam; kalkıp silkeler paçasına diken diken batmış ayrılık cümlelerini.
Sağ elinin bileğini dayayıp alnına, çekip siler ecel terlerini.
Kimsenin görüp gülüp gülmediğini umursamadan, düştü.
Kalbinden başka hiç bir yeri ağrımadan, adam.
Düştü, biliyordu.
Ve düşündü; daha dündü, sevgilerce sabahladığı,
Kısık sohbetlerin kısır sevdasından çocuklar doğuran kadın,
Düştü, uyandığında başlayan.
Bitti...
O kazandı, yenildi.
Bitti...
O kazandı, mezarı.
Bitmedi! dedi ve ekledi;
Mutlaka vardir cesur kadın, mutlaka vardır; bu hayatın rövanşı...
Geleceğe dair hayallere gebeyken geçmişim,
Gözlerin ebe olup doğurtmuştu bakışlarından aşkı.
Sonra;
Hücrelerim birbirlerini sana bulayacaktı.
Boğazımda kanser olacaktın,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!