İki Fidanım Şiiri - Güven Tekin

Dağların sesi yoktur,
Yüreğin yarası çoktur.
Derdimin dermanı nedir?
Sevgi midir ilacı?

Suskun yüreğimden,
Kalkan cenazeler.
Sonunda bitti galiba
Huzura varıyorum kendimce.

İnsanın kalbi, engelli olmasın yeter ki.
En dermansız hastaların, ilacı sevgidir ki.
Kalbime gömerim ben de kim sever görmeden ki.
Cenazesi kalabalık olmasın vermeyeyim helallik.

Ömrüme açtığı yaraların, bedelini ödesin ömür boyunca.
Açtığı yaraların, nefretimle son bulunca...
Allah'a havale edince alır en ağır cezayı.
Şimdi gençliğim affeder mi beni?

Kaybeden kimdi şimdi o mu ben mi?
Tek kaybeden mi vardı?
Onunla geçirdiğim ömrüm müydü?

Sonunda herkes kendi yoluna gidecekti.
Mutlu olabilecek miyim?
İki fidansız şimdi.

Fervasızca küfürler dolanmaya susarım.
Ben alışkınım,
Gülerken ağlamaya bir kere.

İstediğim,
Bir damla sevgi ve huzurdu.
İçimde öldürdüm şimdi
Tüm dermanlarımın dermanını.

Yaşamayı çok gördüler,
Sessiz çığlıklar içinde.
Gülmek haram, sevgi günahtır bana

Şimdi pişmanlığım,
Sadece iki fidanım.
Açmadan dağımda mavi çiçeklerim,
Soldu gençlik ömrümde