İbrahim Soyalar Şiirleri - Şair İbrahim ...

Uzun uzadıya giden ince kıvrım yollarda
Yok olur hayallerim peşi sıra yıkılarak
İçimde her daim bağırır yine sesler
Bırakma beni, bırakma dur diye diye…

Ruhumun karanlığında erir görüntülerin

Kesilmekte yine kısacık ümitlerin,
Berrak durgun gözyaşı denizinde
Saklıydı keşfedilmemiş hayatın.
Hep narin parmaklarının ucunda,
Kördüğümdü her daim bağcıkları
Parlak sahte yüzsüz pabuçlarının.

Ellerim ateş karası olmuş, bedenim kömür
Küllerin içine dökülür dayanılmaz sızılarım,
Acılarım sarsılarak yükselir hep gökyüzüne
Duymaz kulaklarda yalan olur feryatlarım.

Ne diyeyim sana insanoğlu, ne söyleyeyim

Solgun sarı bir güle sevdalı
Feryadı var kırılgan kalbimin,
Hüzünle dağlardan esen yelin
İçinden geçen ezgi ıslığında…

İşveyle karışık o hüzünlerini

Bir bir eksiliyorduk biz her mevsimde sen yokken
Oysa ellerimiz kenetlenirdi nice ateşlerde ansızın,
Giderken sen başka bir griye çalıyordu zamanlar
Gözyaşlarımızı bıçak olup kesen ağırlıktı yaşananlar…

Ben sarayın tuhaf ve şaşkın soytarısıydım oysa

Biliyor musun? Bu fani dünyada
Hepimiz yolcuyuz sonunda nitekim.
Bu ülkede ise aynı kadere sarınıp
Yaşlanıyoruz bilmeliyiz hepimiz.
Aynı kaptan aşımızı birlikte yiyor,
Aynı pınardan içiyoruz suyumuzu.

Duvarlardan yansıyan ışıklar
Tarif ederler seni zamansız,
Yaşananları anlatırlar sessizce
Gülümseyen daim nur yüzünle.

Ay ışığından saklardın oysa

Karlı bir kış sabahının arsız piç ayazında
Hüzünlü şehrimin dar ıslak sokaklarını
Arşınlamaktaydım yine öyle bir zaman…
Çelik kor gibi yumruk olup, gelip vuran
Soğuk dağlamaktaydı yanmış bedenimi…

Aman efendim, berhudar olun, ne rahatsızlığı
Ne kadarda güzel, nazik, minik ve dikenli
Uçlarından kan damlayan elleriniz var sizin.
Vallahi bir sıkıyor ki boğazımızı maşallah,
Anlamıyoruz bile sormayın, büyük heybetle
Nasıl göçüp gittiğimizi öbür tarafa huşuyla.

Şimdi aşka, acıya ve yaşamaya dair
Sesler yükselir her daim yüreğimden,
Bir an durur dinlerim onları sessizce
İnce bir ezgide keskin tını duyduğum
Heyecan içinde haykırırım dünyaya…