İbrahim Soyalar Şiirleri - Şair İbrahim ...

Beni bırakma
Dikenler içinde
Yalnız.
Acıyor ruhum
Kanıyor bedenim
Yangınlarda gözlerim.

Zehirli atık denizinde kurukafan
Yüzerken sırıtan kirli dişlerinle,
Kurdeşenler dolaşır oyuk gözlerinde.
Sen yine katletmeye devam et,
Şen kahkahalar atarak
Ayakların bata çıka pisliğin içinde

Ellerim ateş karası olmuş, bedenim kömür
Küllerin içine dökülür dayanılmaz sızılarım,
Acılarım sarsılarak yükselir hep gökyüzüne
Duymaz kulaklarda yalan olur feryatlarım.

Ne diyeyim sana insanoğlu, ne söyleyeyim

Solgun sarı bir güle sevdalı
Feryadı var kırılgan kalbimin,
Hüzünle dağlardan esen yelin
İçinden geçen ezgi ıslığında…

İşveyle karışık o hüzünlerini

Kesilmekte yine kısacık ümitlerin,
Berrak durgun gözyaşı denizinde
Saklıydı keşfedilmemiş hayatın.
Hep narin parmaklarının ucunda,
Kördüğümdü her daim bağcıkları
Parlak sahte yüzsüz pabuçlarının.

Bin yıllık esaretin ve kasvetin
Yalnızlığının garip türküsüdür
Yine söylenen hep derinden,
Yağmur her yağdığında yine
Ağlayan kayalardan süzülerek
Anaların gözyaşı olup dökülen…

Kara bir günün içinden geçen fırtınanın
Hüznünü fısıldar gibi bakar yorgun gözlerin,
Gidenlerin ardından dökülen gözyaşlarında
Yüreğime süzülen yangın olur eritir beni…

Üzerinde omuzlarımın eğreti bakıp duran

Zamanın herhangi bir yerinde
Durağındasın unutulmuş anın,
İçinde sonsuz söyleşileri var
Cüce ölgün ve dalgın umudun
Upuzun ve tatsız kelimelerde.

Aman efendim, berhudar olun, ne rahatsızlığı
Ne kadarda güzel, nazik, minik ve dikenli
Uçlarından kan damlayan elleriniz var sizin.
Vallahi bir sıkıyor ki boğazımızı maşallah,
Anlamıyoruz bile sormayın, büyük heybetle
Nasıl göçüp gittiğimizi öbür tarafa huşuyla.

Yatıyorsun ölüme her gün
Yine ve yeniden şimdi,
Serseri mayın gibi savrularak
Yatıyorsun yine ölüme…

Sırtında zorbanın keskin bıçağı