İbrahim Çelikli Şiirleri - Şair İbrahim ...

bizim o ğüne ğadar

dışarı bi adım atmışlığımız mı var

bi güçcüğüken; Tokmacığa

Camialtı karasulaktan,
kalma çamur deryası
bahar dedi mi?
mezbelelik
taştan-taşa sekerdik
mekdep çocuklarını gucaklar geçiridik

..!
oraya gelecez
gece ğündüz Feyzi Ağbiye
“ortak olcaz” deye
didindig durduk anasına sata(yı) n
o ğene evine file ğediyodu da

tosbağa ile oynamaya kalksak
“-siğil atar” diye ikaz edilirdik
kazara siğil filan kapmışsak
ekmek arasında yılan kabığıyla
tedavi edilirdik

bana ne, sanki bana ne oluyordu
babamın keli,
babamın kelliği herkesçe çok önemli,
babam kendine gösterilen ilgiden
herkes halinden memnundu
kafaların dazlaklığı değil, içi önemliydi

yani şe(hi) re vardın mıydı,
gözünü dört aşcan
köydeki ğibi;
gonu-gonşu ekmek vercek deye
beklemecen
ayakda uluk gibi uyumacan,

öğretmenin çok uçlu bıçağından
açardık kalemimizi
fırsantiye[1] için artırırdık vaadimizi
ondan önce alıp, hemen herkes
Mehmet Emin’e devretmek ister
herkesten vaat kavurka[2],

öğretmen;
herkesten para toplar
hemen yemek hazırlatır
‘el-pençe divan’ durur
horoz, rakı, yoğurt turşu buldurur
valizine bal-peynir,

bir de derlerdi “-bu dünya fani”
“-yok dünya değil de
insanlar fani”
oysa; kim gelmiş de dünyaya kalmamış izi,
bir ağacın gövdesi,
dalları,

bir de derlerdi “-bu dünya fani”
“-yok dünya değil de
insanlar fani”
oysa; kim gelmiş de dünyaya kalmamış izi,
bir ağacın gövdesi,
dalları,