Hüseyin Güneş Şiirleri - Şair Hüseyin Güneş

bir gün tenimize dokunmuştu ay
çekilmişti canlı cansız her şey yasal uykusuna
bir tek biz vardık,
hiç sönmeyen umudumuz
ve yaşama sarılan ellerimiz

acılar yüreğinde harman olur
umutlardan umudu,
güzelliklerden güzeli arar durursun...
arzuların kurcalanır,
sınırsız uzanışların başlar...
kendini sonsuzluğun ortasında

gitti birgün,
gitti de bir başka geldi yanıma
dedim ki n’ettin dostum, n’ettin?
sen böyle değildin giderken
böyle mahzun değildin...
dedim de hiç konuşmadı, anlatmadı derdini bana...

poyraz çığlıklı
bir fısıltı içimdeki
kaptırdım kendimi
yemsiz tuzaklara...

çekildi kuytusuna kan kokuları

geride toz bulutlarıyla arkadaş
üç dört yüksüz deve
ufukta göründü en can sırdaş
öptü uzaktan usulca merve

battı batacak güneş

ayrılıklar belimi büktü
henüz sütten kesilmiş bebeyken,
yıkılmaz yıkılmışlık üstüme çöktü
sam' lı sabahlara gebeyken...

gençliğimin pörsümüş yılları

bir su gibi zamana
geçer dediler inanmışım
meğer ben zamanın
uyuduğu zamandaymışım...
rezil oldum bir lanetlinin yolunda
sahteyle işim yok

bir üf, söndü mumlar
ve ansızın karanlıklar...
yine aynı gece korkudan
bayıldı insancıklar...

.................................

şimdilerde dikenli de olsa, olsun
açmış tomurcukları bir kırmızı gül
hüzünlü kızıl bir akşamüstü
pencereme baksın karanfil...

şimdilerde umutsuz da olsa, olsun

onlar vardı...
...ve onların olduğu zamanda
mışıl mışıl uyuyan sabahın
ayağını gıdıklardı sam yeli
mütâvazi doğan güneş'in
sinesine vururdu gölgesi