Hüseyin Güneş Şiirleri - Şair Hüseyin Güneş

güz gelir ırmaklardan
ırmaklar peşimsıra...

sönük bir mum yanar bazen odamda
aralanmış perdelerin
yırtık küpüründen biliyorum

gecenin,
çarpsam yüzüne yalanlarını
riyasız yaşayacaktık bu akşamı
hani acı bir kahve içecektik Çamlıca'da
diz çökecekti önümüzde
yıllarca ayrı kalmışlığın acısı...

seni gördüm düşümde, yine ağlıyordun
ağlıyordun ve yine yokluklarda buluyordum seni...
...ömrünü bitirmiş bir kelebeğin ardından...

seni gördüm düşümde yine ağlıyordun
lütfen ağlama, ağlama lütfen...

sonuncu kışta mıyız?
adalarda çiçek açmıyor
göstermiyor güneş yüzünü...

altında gizli denizin dili çarpıyor umarsız yüzüne
kinle bilenmiş dişleriyle böğürüyor başı ağrıyan vapur

toprağın bile duyamayacağı bir sessizlik içinde,
ruhunu sararken tedirginliğin
teninin kokusu sinmişti yanaklarıma
ve geride bıraktığın her nesneye...

seni bensiz kaçırtan neydi

kırılıyor esaret halkaları birer birer
özgürlüğü yüceltiyor sevgiler
ve sevgiler aşkı doğuruyor kozasından, caddeler tenha
keşmekeş sokaklar esir almış kimsesizliği
hoyratça sürdürür uğultusuzluğunu...

ayaklarına kapanıp ta ağlasam
gözyaşı döksem,
niçin diye sorma anam
keşke bilebilsem...
naim bir edayla
kalkıp ta yerinden

ölüm de acıtıyor ayrılık ta...
aşk ta acıtıyor mutluluk ta...
kavuşsak ta aynı kavuşmasak ta,
sevsek te bir türlü, sevmesek te...
gidene eyvallah, ya terkedilen! ?
ee...ne anladım ben bu işten!

hayat bulur bizi yokolmak şöyle dursun
herşeyden kaçıp aşamazsın bendini
hele, kabuğunda yatamazsın gerçeklerin
gün gelir içinde bulursun kendini
o çarpık, kaçamak sevgilerin...

bir tatlı musiki içimdeki
açmış tomurcuklarıyla,
döneceksin ümidi...

bakışlarında sezimlediğim
koca çığlıklı yansımam