Hikmet Kavas Şiirleri - Şair Hikmet Kavas

demek yaşlandım ha
demek seneye kırkımdayım
hayattan kırkıla kırkıla gideceğim demek
merhaba ey ayaklarımı yerden kesen öpücük
merhaba kıçıma sapını yediğim kürek
şimdi de var öpücük yağmurlarım ama

“Öyle alçak bir kapıdır ki açlık; insan ne kadar
büyükse o kadar eğilmek zorundadır.” Victor Hugo


artvin’de kamyon şoförüyüm
aha ellerim

yakasına çiçek taksa tabanca oluyordu
beline tabanca koysa çiçek
yani ruhsatsız bir çelişkiydi
otuz senelik ömrü
ardından kim bilir neler söylenecek
çekip gitti buralardan

tenimde ürperti hâlâ okunmamış ellerin
tenimde kıpır kıpır bir oynaşma kelimelerin
tenimde kırlangıç teleği sesin
iki samimi yabancıyız aynı yöne eğimli
al bütün hüzünlerine bavul olsun yüreğim
düşün ki sevişmek dünyayı ısıtmaktır

çam sakızı topladım sana
bak ellerim hala reçine
ellerimi kokla bir
ellerimi çek içine
yum gözlerini
yum yum

geleceğim sizin sokağa
sabahleyin işe giderken sen
şöyle omuzuna dokunup
gözlerimin kahverenginden içine akacağım
şaşkınlık ve tedirginlik içinde bocalayacaksın
belki hırçınlaşacaksın

anneme söylemeyin
yüzümdeki kahkahayı
bir şarapnel parçasına mühürleyip
vurulduğumu okul yolunda

anneme söylemeyin

bir şiir ne kadar çok okunursa
o kadar çok yıkanır
buna inandığı için annem
her sabah güne başlarken
besmele çeker gibi mırıldanır
nazımın dizelerini

kuru soğan ve yaş otuz dokuz
haydi anne
doğum günüme pasta olsun
üşüdüğüm yerden öp yine
ve anlat
neden akşamları böyle mahzunuz

artvin istanbul hattında
çalkalanan bir yürekle
hayatı köpüklüyorum

bavul ne kadar ağır olsa da
sıkıştırabilmeliyim içine