Hikmet Hasan Yılmaz Şiirleri - Şair Hikm ...

İnsanoğludur işte bu;
Âdem’den oldu, Havva’dan doğdu,
Sonra gidip şeytana uydu,
Mahşer gününü unuttu.

İnsanoğludur işte bu;

Modern dünya mezarlığına gömmüşler beni
Bir dua okuyanım yok bir selam verenim
Titrerim mücrim gibi geleceğime baktıkça
Kızarım kendime geçmişimi hatırladıkça

Bir selam ver yoldan geçen

Şiir yazdım sana dün gece sevgili
Sen başka kollarda
Ben ise başka diyarlarda
Belki karşılaşırız birgün

Sen seversin bu sefer

Kader ağlarını üzerimize örmüş belli ki,
Bunca rastlantı neyin nesi?
Seksen bir vilayetin içindeki
Bizi kavuşturan kadere hamdolsun.

Emrolunduğu gibi dosdoğru yaşadım,

Bir sevda daha kaldıramaz bu yürek
Bir hançer daha kaldirmaz, bu beden
Kalbte devam eden, akılda biten
Hasretin vurdu beni, derinden

Ben dünyayla çok erken tanıştım.
Ne kadar acımasız olduğunu küçük yaşta tattım.
Dost sandıklarım için nice kavgalar yaptım.
Kahrol ey dünya, merhametimi kaldıramadın.

Böyle bir kaderi ben istemedim ki.

Yazmak için bir şeyleri kaybetmek gerek.
Kalbimle ruhum arasındaki seni kaybettim.
Sonra seninle kelimeleri birleştirdim;
Şair Hikmet Hasan Yılmaz kaldı adım.

Kimseye anlatamadım kopan fırtınaları.

Benden uzak ol yeter
Bir yarada açma durumum beter
Hiç sorma hallerimi bitmez bir keder
Senin sevdan karamana kalsın

İsterdimki sen ol yanımda

Karaman’a öyle güzel yağardı ki yağmur,
Kadın cam kenarında çayını yudumlarken,
Adam elleri cebinde gözyaşlarını saklar.
Aslında ikisi de ıslanır ama buluşamaz.

Karaman’a öyle güzel yağardı ki yağmur,

Tekkede faili meçhul cinayetleri,
Gazalpa’daki birliği, beraberliği,
Gece çökünce Kale’nin sessizliği…
Bir tehlikelidir bizim Karaman’ın insanı.

Var, kapısını çal “tık tık,”