Hiçbir Şeye Mecalim Yok Şiiri - Halil Kumcu

Bugün Şubat ayında alelade bir pazar;
Dışarıda hafif bir rüzgâr savuruyor insanları.
Dalında kalan son yapraklar uçuşuyor havada;
Gözümden geçiyor sanki hayatın son yaşananları.

Elimde şekersiz, acımtırak bir bardak çay;
Hiçbir şeyin tadı tuzu yok bundan sonra.
Kulağımda çalan bütün şarkılar anlatır,
Gözümden düşen her bir damlayı bağıra çağıra.

Yarınlara ertelemekle geçen ömrümüz,
Kaç sevda çiçeğine, kaç kalbe ateş düşürdü?
Seninle yaşanılacak kaç yarın kaldı Allah aşkına?
Her şey yalan, tutunduğum ip bile çürüdü.

Belki mezarım bile olmayacak;
Bir Fatiha okuyanım ardım sıra.
Bir göçük altında son nefes, son kez;
Gıyabında kılınan namazla kör kuyulara.

Kaldığın yerden devam etmek diye bir şey var;
Bir de bu da geçer, Ya Hu.
Bu canhıraş çırpınışımda hiçbir şey geçmiyor;
Yokluğun dayanılmaz acısı bu yahu.

Havada kaldı “yarın sabah görüşürüz.”
Bundan sonra geceler hiç iyi olmayacak.
Yarın kimse bana sevdiğini söyleyemeyecek;
Anam senden bana üstümü örtüşün kalacak.

Çöktü başımın üstündeki çatı, çöktü;
Canım çok şey anlatmak istiyor.
Çok yorgunum, bedenim yorgun, beynim yorgun;
Hiçbir şeye mecalim yok, etim kokuyor.