Kalleş İnsanlar
Kalleş insanlar vurdum duymaz
Hatır gönül de neymiş be kardeşim
Nankör dedikleri kedi bile onlardan dost kalmış
Kalleş bu insanlar be kardeşim...
Kalbime Çizdim
Araya engeller girse de
Bir kez olusun sesini duyamasam da
Aşık olduğumu rahatça haykıramasam da
Şundan emin ol
Kal Bu Şehirde
Gidiyorsun
Bilmiyorsun sensiz ne kadar öksüz kaldığımı..
En acısı da
Bir daha ne zaman
Kendine İyi Davran
Hüzün çöktüğünde yüreğine
Unut geçmişi geleceğe bak
Duygularının esiri olduğunda
Boş ver
Keşke
Keşke demeden yaşanan
Bir hayat var mı bu dünyada
Seyyah oldum sorup gezerim
İnsanları şöyle izler gözlerim
Kendim(d) e
Bugün kendimde kayboldum
Ne derdim kalmıştı ne hüznüm
Yağmur benim yerime ağlıyor rüzgar benim yerime esiyordu
Ölüm arzusu
Ağır aksak yazmak ister kalem
Bilinen sona gelindiğinde
Telaşı yoktur artık dertleşir kağıtla
Duygularını
Ölümün Sessizliği
Naftalinli resimleri çıkarıyorum artık sandıklardan
Bakıyorum geçmişe
Gençliğin haylazlığı var kırık resimlerde
Naftalinli resimleri çıkarıyorum sandıklardan
Öğrenilmiş Çaresizlik
Koca, koca makinelerin kurduğu dar sokaklarda
Yüksek minarelerin ağırlığı var üzerimde
Ben susmayı yeğledikçe
Hayat geliyor, geliyor üzerime sinsice
O günlerden bu günlere getirebildiğim
Hayal dünyam
O yıllarda annem elime kalem verirdi
Oyalanayım da sessizce onu meşgul etmeyim diye
Sonra hadi güneş, ağaç, ev çiz derdi
Öyle bir şey çıkardı ki ortaya
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!