Hepimizin Gemisi Şiiri - Kasım Kobakçı

Hepimizin gemisi,
Nasıl olduğu bilinmeyen,
Kaptana teslim edileli,
Sürüklüyor bizi yetersiz bir aklıselim.

Ta, yeniden pazara çıkmış ipliği,
Güvertesinde geminin,
Dikiliyor babafingo gibi.

Felaket resmediyor rotası,
Kendi kendine söylenegelmiş uğursuz, kerameti,
Genişlete dursun yolları.

Denize dalar gibi daldılar palazlama ve pervasızca,
Kuvveti kafi gelen, kuvveti kafi gelmeyeni boğma derdinde şimdi.

Aybocu çalıştırıyorlardı, maksatlarına hizmet,
Kendilerini kurtaracaklardı, gemiyi alabora ederek.

Abramak uğruna, maksadına hizmet etmeyeni,
Halatla kelepçe iliştireceklerdi, rıhtımda babaya düğümleyerek.

Noksandı halatların badarnası,
Kurtuldu kurtulacaktı ipler.

Bukalemun diliyle caka takibindeydi geminin sivri tepesi,
Su içine çekmeyecekti, gemi ilk üretildiğinde oysa,
Dayanıklı bir döşemeyle kaplanmıştı, dabılbatım.

Gemi, su içine çekmiyordu bir türlü arzuladığığ gibi,
Gemide dalavere boldu, yeni ilave edilen dalaverelerle,
Götürülüyor zannediliyordu, hangi yana sevk etsen.

Yön belirtecini düşürmüş düzenbaz,
Cenke gönderiliyordu cankurtaran sandalı olmadan.

Suydu, yerkürenin dörtte üçü,
Üçte ikisi adem evladının,
Çamura yatıyordu, gemiye su aldıranlar.

Gemi su çekiyor, delinmiş karinası,
Su çekmesine karşıt olanlar biliyordu babafingoyu,
Bunun ortaya taşınmasını arzulamıyordu, babafingo.

Kaptan babafingo,
Geri hamle yapmayı uygun bulmuyordu, lava ederek,
Tornistan yapıyordu halbuki gemi.

Fazlalaşmıştı yalpalama,
Yelkenler fora yapılmasa, şiddetlenmişti yok oluş.

Saray gibi korunuyordu zırhlı güverte,
Güverte, alabora sonrası,
Geminin suyla karşılaşacağı son mekandı.