Hayat Şiiri - Halil Kumcu

Hayata hep tutunmaya çalıştım,
Zaman zaman küçücük planlar yaptım,
Aklımdaki senli birkaç anıyı,
Körükleyip yorgun kalbime astım.

İkimizi mazi yapan şey neymiş?
Bu dram önceden yazılmış, çizilmiş.
İçimdeki inanılmaz yalnızlık,
Yaşamak zor, anlatmak kolay imiş.

Hayallerim yalan oldu seninle,
Çaresizliği yaşadım yeminle.
Her yolun hesabı var, mizanı var,
Kabri var, mahşeri de var, sabreyle.

İnanılmaz boşluk var yüreğimde,
Ağır aksak yürürüm yine de.
Üç parça bezle gidecek ey yolcu,
Derdin nedir, bunu bildiğin halde?

Er ya da geç bir gün yaşın bağırır,
Baktığın aynada saçın ağarır.
Dramatik bir yalanın avutması,
Kaçınılmaz sonun kara topraktır.

Başlar ve biter, elden bir şey gelmez,
Bir saniyede değişir her şey, değmez.
Bir şey olur ve bir şeyler yaşanır,
Ölüm dahi çok şey ifade etmez.

Dünyapereste çekecek dert yazdı,
Dilinde de nahoş bir şey bıraktı.
Taş gibi oturdu aşkı vesselam,
O sevgililer dar bir kabre sığdı.

Sevebildiğin kadar sev arkadaş,
Mademki mükemmel bir iş kucaklaş.
Üstünde yıldızlı bir gece varken,
Sevmek çok mükemmel bir iş, yakınlaş.

Bir avuç hayal kırıklığı demiş,
Çok şey ifade etmiyor bu derviş.
Bir mezar taşında izim kalsa n’olur?
Bir tür pişmanlık ya da vazgeçiş.

Yaşa, tekrarı yok bazı şeylerin,
Hiç uğrana verilen son nefesin.
Çocukluğum şimdi çok uzaklarda,
Ziyan olmuş evvelimde ahirin.